Sevgi,Yüce Rabbimizin gönüllerde var ettiği bir duygudur. Hayatımız bu duygu ile anlam kazanır. Sevginin en üstün ve değerli olanı şüphesiz Allah sevgisidir. Mü’minler Allah’ın muhabbetini her şeyin üstünde tutar ve O’nu her şeyden çok severler.(Bakara,2/165) Allah’ı sevmek demek; öncelikle O’nu bilmekten ve tanımaktan geçer. Allah’ı, Kur’ân’ın bildirdiği gibi tanımak demek; sıfatlarını, isimlerini ve bunların sonsuz kemalde olduğunu bilmek; ilâhî hakikatlere vâkıf olmak demektir. Çünkü insan ancak bildiğini ve tanıdığını sevebilir. Allah sevgisinin yer aldığı kalpde başka sevgilere de yer olur mu? Acaba, Allah sevgisi kalpteki tüm sevgi haznesini doldurur da, başka sevgilere, başka varlıkların sevgisine hiç yer kalmaz mı? Peygamber Efendimizin, bununla ilgili çok güzel bir hadisi şerifi vardır: Bir gün Efendimiz ile Hz. Ali arasında şu soru cevap konuşması geçer:
-“Ya Ali Allah’ı seviyor musun?
-Evet ya Resulallah!
-Peki beni seviyor musun?
- Evet ya Resulallah!
-Peki eşini seviyor musun?
-Evet ya Resulallah!
-Peki çocuklarını seviyor musun?
-Evet ya Resulallah!
-Peki bunların hepsini bir kalpte nasıl taşıyorsun?
Hz. Ali, beklemediği bu soru karşısında şaşırmış ve cevap verememiştir. “Bunu düşünmek gerek!” diyerek oradan ayrılmıştır. Hz. Ali düşünceli bir şekilde dolaşırken eşi Hz. Fatıma, düşünceli olduğunu fark ederek sorar: “Nedir bu halin ya Ali ? Eğer bu düşünceliğin dünyevî kaygılardan dolayı ise sana yakışmaz, bırak gitsin; yok, bu halin Rahmanî kaygılardan dolayı ise anlat, birlikte çözüm bulmaya çalışalım”. der. Hz. Ali, Efendimizle arasında geçen konuşmayı anlatır. Hz. Fatıma:
-Ya Ali, babama git ve de ki: “Kişi Allah’ı aklıyla ve ruhuyla sever, Peygamberimizi kalbiyle sever; eşini nefsiyle sever, çocuklarını şefkâtiyle sever” demiştir. Hz. Ali, Peygamber Efendimize gelerek, Hz. Fatıma’dan öğrendiklerini anlatır. Efendimiz:
- Ya Ali, bu bana getirdiğin gül, nübüvvet ağacından koparılmıştır!” der.
