Gönlümün sevdiği doğanın,
Has yeşili güneşte parlar!
Ayna konulmuş yapraklardan,
Sanırsın ki yansıyor nurlar!
Yağmur sonu gökte, muhteşem
Yedi renkli kuşak oluşur!
Tüm doğa katılır cümbüşe,
Kendi lisanıyla gülüşür!
Kırda koyun otlatan çoban,
Kaval çalar, dağı inletir!
Rabbin “bir ve tek” olduğunu,
Huzurlu koyuna dinletir!
Şen-şakrak kelebekler, kuşlar,
Mevlan süslemeye özenir,
Yeri, her tür çiçekle bezer!
Oytan’ım insanoğlu hoyrat,
Yemyeşil, has ormanı yakar!
Bir gün oksijensiz kalacak,
Saf, ayağına kurşun sıkar!
