Seni gülüşünle sevmiştim,
kaybedeceğim korkusuyla
öyle sıkı sarıldım ki sana;
kara toprağa verilen
sevgili ağıtlarıyla…
Yaşamadın ki sen
nereden bileceksin;
ruhun avuçlardan kaçışını,
kabre henüz düşmedi
bir iki damla göz yaşın,
sırtını dönüp yürümedin
olmadı, sevgiliyi hiç kaybettiğin…
O soğuk, sessiz, zifiri karanlıklarda
gece kuşlarıyla
kalmadın ki baş başa…
Seni öyle seviyorum ki;
tenine dokunan o sert esen rüzgarları,
rastlaşan bir çift gözü,
sorgusuz yolluyorum
senden çok uzakta sürgünlere…
Korku melekleri sardı etrafımı
baktıkça sana, sarardı yüzün
saklandı tebessümün…
Nasıl bırakacaktım seni,
gönül iklimlerinin baharı,
doymadan ben
yüzündeki tebessümü,
kızgın, çöllere terk etmişim…
Ama bir dokundum onlara
lime lime düştü sızısı içime…
Seni gülüşünle sevmiştim
düştü pişmanlıkların acısı içime…
Geri gelsin artık, bülbüllerin
kader arkadaşı tebessümün…
Alevler sardı sessiz inliyorum,
sessizliğin altına sakladığım
sensizlik hüsranları;
kaybedilmekten korkulan
aşkının ebedi sürecek
bendeki matemi…
Seni gülüşünle sevmiştim,
bahar kokulu sevgili,
ne olur hep gül sen…
