Dönüşü olmayan ışık hızı telaşıyla yaptığımız ömür yolculuğunda ruhumuzun tutku ile tanışıklığı, gizemin bilinmeyen ışıltılı haliyle hayatımıza girer. Ve deli rüzgâr gibi eser çavarız tozpembe görür kararan gözlerimiz. Zaman, yaşamımızın en hovarda yoksulluk günlerinin devri âlemidir.
Durakladığımız bir anda temaşadan yorulmuş göz kapaklarımızı ovuşturup açtığımızda, beyhudelerin acısı yakar kavurur benliğimizi.
Göz açıp kapama zamanı, zamanla yüzleşmemizi ister. Yorgunlukla tanışma vaktidir. Feri yok eden tutkunun ruhumuzu kavrayan ışıltıları bu defa pişmanlık seslerinin rahatsız eden uğultularıyla önümüze düşer ve o farklı bir rehberdir artık, dönemeyeceğiz hep ileri gitmemiz gereken sarp bir dağ yolculuğunu işaret eder. İleri her bir adımın takati öç alırcasına tüketme arzularını çaresizlik içinde sadece seyrederiz.
Nihayeti kavradığımızda; sonsuzluk kapısının önünde ebediyete giriş için sıraya girdiğimizi anlarız.
Kimi zaman çıplak, aydınlıktır kimi zaman grileşen beyaz bazen de koyu siyahtır, dört mevsimin hikâyesidir aslında hayatımız.
