Bugün 10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü tarihsel sürecini falan anlatıp da kelimeleri boşa israf etmenin anlamı yok. Zaten tarihsel süreç iyi anlaşılsaydı, 10 Ocak neden, 10 Ocak Çalışan Gazeteciler günü olmuş iyi bilinseydi gazetecilik mesleği bugün bu sıkıntıları yaşamazdı.
Ben gazetecilik mesleğine 2012 yılında başladım. 12 yıldır aralıksız basın sigortalı çalışıyorum. İhlas Haber Ajansı (kadrolu), Demirören Haber Ajansı (kaşeli), TRT (kaşeli) ve Sivas Ekspres Gazetesi’nde muhabir olarak çalıştım ve çalışmaya da devam ediyorum. Sahada neredeyse görmediğim olay kalmadı. Acı, sevinç, hüzün her türlü olayında mesleğim gereği içinde bulundum. Kimi zaman habere konu olan insanlar ile birlikte ağladım, kimi zaman ise onların sevinciyle bende mutlu oldum. Ama her zaman bir muhabir olarak haber yaparken insan olmaya çalıştım. 12 yıldır mesleğimi yaparken hiçbir zaman kendi şahsi çıkarıma, menfaatime hiçbir işin içerisinde bulunmadım. Mesleği bir baskı aracı olarak görmedim. Kendime, yakınıma, aileme veya bir başkası için mesleğimi ayaklar altında aldırmadım.
Ben bu meslek için sahada mücadele verdim ve sahada mücadele vermeye de devam edeceğim. Ama dediğim gibi 10 Ocak neden 10 Ocak olmuş onu bir anlasaydık meslek bugün bu duruma gelmezdi. Meslek sahada mücadele edenler ve menfaat uğruna yapanlar olarak iki ayrılmış durumda ne yazık ki öyle şeyler duyuyoruz ki duyduklarımız artık bizi hiç şaşırtmıyor. Sosyal medya hesabı açarak, bir internet sitesi kurarak ve hiçbir eğitimi olmayan insanların ‘gazeteci’ adı altında insanları baskı altına alması bu mesleğin onuruna ve şerefine yakışmıyor.
Ancak niyeyse sahadaki arkadaşlar yerine bu mesleği bir menfaat aracı olarak görenler kıymet görüyor. Bir kişinin yaptığı hata, şahsi menfaati tüm gazetecilerin aynı kefeye konulmasına neden oluyor. Gazeteci çıkar, menfaat gözetmez haber yapar o haberi yaparken de bir karşılık beklenemez. Ben başkaları yüzünden yaptığım bir haberde size kaç lira vereceğiz sorularına başkaları yüzünden maruz kalmak istemiyorum. O yüzden şu mesleğin bir yakasını lütfen bırakın.
Benim mesleğe bakış açımı deprem bölgesi değiştirdi orada yaşanan acıyı görünce aslında hayatın 1 saniye olduğunu daha iyi anlıyorsun. Orada bir meslektaşım çadırda yaşarken, sahada haber yapmaya çalıştığına şahit oldum. Kendi acısını bırakıp başkalarının sesini, yaşadığı şehrin durumunu yazdığı haberlerde anlatmaya çalışıyoruz. İşte bu meslektaşımızın meslek aşkını biraz örnek alın sahada verdiği mücadele o gün bana ders oldu keşke gazeteciliği bir gram bilmeyen sadece çıkar, menfaat uğruna kendini gazeteci sananlara da ders olsa.
Ziya Soybayraktar 4 ay önce