Merhameti kaybetti dünya, önce duygularda,

Belki de yitirdiler onu karanlık kör kuyularda,

Adını bile unutturup, bıraktılar kuytularda,

Nesli kesilmiş kuşlar gibi uçmuş merhamet.

Zulümler hiç bitmeyecek gibi gelir ard arda,

Zalimler cesur, mazlumlar yaşar korkularda,

Zalim ile mazluma aynı hüküm aynı kararda,

Sanki kabahat, sanki bir suçmuş merhamet.

Mazlumlar dünyada ne vakit kalsalar darda,

Dünya sadece seyretse de riyakâr acımalarda,

Merhamet milletimizdedir, zulüm ise onlarda,

Zulmün önüne bir kale, bir burçmuş merhamet.

Mazlumlar kalsa da yersiz yurtsuz aralarda,

Merhamet bir merhem gönüldeki yaralarda,

Bir sessiz sürur, bir ferahlık bahtı karalarda,

Mazlumlara bir kalkan, bir tunçmuş merhamet.

Merhamet toprak kokusu yağmur sonrası baharda,

Dünyada bitse de merhamet, tükenmez bu diyarda,

Zalim ile mazlum görülse de dünyada aynı ayarda,

Zulmetten nura bir mübarek huruçmuş merhamet.

Merhamet Yaradan’dan bir tecellidir kullarda,

Doğuştan verilir insana öğretilmez okullarda,

Karşılığı yoktur ne paralarda ne de pullarda,

Karşılığı ahirette, bir başka oruçmuş merhamet.

Merhamet bir beyaz yelkenli masmavi sularda,

Sığınılacak yeşil bir ada, derin okyanuslarda,

Billur sular gibi gizlenmiş bembeyaz bulutlarda,

Gönüllere görünmez nurlu bir taçmış merhamet.

Gönlümüz hala merhametin zirvesi asırlarda,

Mübarek ecdatta Selçuklularda, Osmanlılarda,

Hep merhamet yeşertmişlerdir bu topraklarda,

Ecdattan yadigâr gönüllere bir ilaçmış merhamet.

Güç ve kuvvet dünyada vicdansız zorbalarda,

Gaddarlık gezdirir onlar sırtındaki torbalarda,

Zulümler dolaşır ruhsuz ve karanlık urbalarda,

Oysa ruha libas diken bir saraçmış merhamet.