Şehirli anne çocuğunu sever,

Hatta biraz da şımartırdı.

Anam bizi bazen hafifçe döver,

Çok zaman dayaktan zıbartırdı.

 

Şehirli anne çocuğunu yatırır,

Uyuturken söylerdi ona ninniyi.

Biz de evi barkı kirletip batırır,

Anamın başına toplardık ecinniyi.

 

Şehirli anne şefkatliydi,

İşlerdi gönlündeki nakışı.

Anam gayet hiddetliydi,

Korkuturdu bizi sert bakışı.

 

Şehirli anne çocuğu ağlayınca,

Alır onu bağrına basardı.

Anam da sopasını yağlayınca,

Bizi ayağımızdan asardı.

 

Şehirli anne kuştüyü yatağından,

Uyandırırdı çocuğunu öperek.

Anam da yattığımız yer yatağından,

Kaldırırdı bizi ayağı ile teperek.

 

Şehirli anne gayet severek,

Çocuğuna sofra hazırlardı.

Anam verirdi yoğurt ekmek,

Yemez isek bizi azarlardı.

 

Şehirli anne seslenir,

Yavrum diye çağırırdı.

Anam da bize terslenir,

Azarlar, kızar bağırırdı.

 

Şehirli anne kondururdu,

Yavrusuna bir sevgi busesi.

Adeta kanımızı dondururdu,

Anamın sert ve asabi sesi.

 

Şehirli anne ilgilenir,

Çocuğunun derslerine bakardı.

Anam da bize sinirlenir,

Defterimizi sobada yakardı.