Anneciğim dese yavrusu,

Şehirli anne hislenirdi.

Biz ana derdik doğrusu,

Anam zıkkım diye seslenirdi.

 

Şehirli anne çocuğunu severken,

Kaçardı biraz da aşırıya.

Anam iş güç uğraş derken,

Vuramazdı sevgisini dışarıya.

 

Şehirli anne az doğurur,

Çocuklarını aşırı severdi.

Anam çok çocuk doğurur,

Kızınca hemen döverdi.

 

Şehirli anne çocuğunu yıkar,

Çocuk da mis gibi kokardı.

Anam çokluğumuzdan bıkar,

Bir kova suyla hepimizi yıkardı.

 

Şehirli anne çocuğunu giydirir,

Dolaştırırdı daima pırıl pırıl.

Anam bize bulgur aşı yedirir.

Çalıştırırdı daima harıl harıl.

 

Şehirli anne çocuğunu öper koklar,

Onu özene bezene yetiştirirdi.

Anam bizi şöyle arada bir yoklar,

Gider koyunları emiştirirdi.

 

Şehirli anne kocasından sevgi görür,

Gayet mutlu mesut şekilde yaşardı.

Anam hem evde hem tarlada iş görür,

Öyle ki, işi bitmez başından aşardı.

 

Şehirli anne çok sevse de,

Çocuğuna gene de yetmezdi.

Anam bizi çok dövse de,

Yine sever ama belli etmezdi.

 

Şehirli olsa da köylü olsa da,

Onlar mübarek bir makamdadır.

Dünyada kalpleri dertle dolsa da,

Cennet ayaklarının altındadır.