Bazen insan dayanamayacak bir noktaya gelir.

Hani sabrında bir sonu vardır. Ve artık insan taştığı noktada; sistemi eleştirir, hocaları eleştirir, ailesini eleştirir, yönetimi eleştirir...

Eleştirecek başlık çok. Ama ne gariptir ki insanın kendi nefsi aklının ucundan bile geçmez. Çok güzel bir söz okumuştum; "Birini suçlamak ve eleştirmek üzere uzattığın elinin üç parmağının seni gösterdiğini unutma!"

O halde bizler artık eleştiri oklarını kendi üzerimize çekmeliyiz.

Doğan Cüceloğlu'nun yeni okuduğum bir kitabında bu husustan bahseder.

Kısa bir alıntıyla devam etmek istiyorum;

Öğreneceğim kadar öğreneceğim. Elimden gelenin en iyisini yapacağım ve bunu da keyif alarak yapacağım. Doktora derecesi umrumda değil. Ben öğrenmek için burdayım".

Kıymetli gönül dostları, bizim de artık silkelenip kendimize gelme vakti gelmedi mi?

Okul, kariyer, iş güç hepsi gelip geçici değil mi?

Peki ya kalıcı olan ne?

Kalıcı olan yaptığımız işi keyifli bir hale getirip öğrenmeye odaklanmak.

Bu süreci huzur ve mutluluk içerisinde yönetmek.

Elbette ki bazı şeyler ağır gelecek, zorlanacağız. Asıl gayemiz bunları bir imtihan olarak görüp yola güzel bir coşku ve heyecanla devam etmek olmalı. Gayemizden, hedeflerimizden yaşmamalıyız.

Biz birer savaşçıyız. Kitabında Doğan Cüceloğlu der ki; "Savaşçının gücü, niyetinin saflığındandır.'

Biz de niyetimizin saflığını keşfedelim. Ve şu önemli karara adım atalım; artık insanların ne düşündükleri umrumda değil bu yaptığım işi kendim, ailem ve tüm insanlığa faydalı olmak için yapıyorum. Öğrenmek için yapıyorum. Ben ögrenmek için burdayım. Düşsemde, yıkılsamda burda olmaya devam edeceğim...