İnsanların birçoğu baharı sever. Uzun ve soğuk geçen bir kıştan sonra yedi renge ve her rengin sonsuz tonuna bağrını açan bahar farklı gelir tabii. Kuşların bile neşesini fark edersiniz dallardan dallara atlayıp dururken sundukları bahar şarkılarından.
Yazı sevenler de baharı sevenlere yakındır. Denizlerin, çayların, dağların tepelerin, yaylaların insanı davet ettiği günleri içinde barındırır.
Sonbahara biraz hüzünle bakarız. Yaprakların sararırken, "Benden sonrası kış ha!" diye parmak gösterip adeta tehdit ettiği zaman dilimidir.
Kış ise hiç istenmez. Özellikle karasal iklimlerin hüküm sürdüğü yerlerde içeri mekânlara kapanmaktır itici olan. Sokaklardan koşar adım kaçarsınız evlere. Soğuk sizi tokatlayıp durur.
Uzun zamandan sonra kara merhaba dedik. Özlemişiz. Bu manzara korktuğumuz kışı sevdirdi bize. Çamların dallarında ayrı açtı kar çiçekleri akasyalarda ayrı. Dağlar tülden gelinliğini giydi. Ayaklarımızın altında şarkı söyledi beyaz yumuşaklık. Saçlarımıza döküldü, gençlere bile ihtiyarlığın selamını söyledi.
Baktık ki, dünyanın kar hali de güzel. Güzel olmaz mı? Ve aklıma şu güzel soru geldi;
Bunları yaratan rabbim ne güzel?

RABBİM NE GÜZEL

Kavuşmak hayali ve düşü güzel,
Bülbülün gülünü övüşü güzel,
Dalganın sahili dövüşü güzel,
Güzeli yaratan Rabbim ne güzel...

Ufukta güneşin doğuşu güzel,
Işığın siyahı boğuşu güzel,
Gündüzün geceyi koğuşu güzel.
Güzeli yaratan Rabbim ne güzel...

Goncanın anbean açışı güzel,
Gülün nefis koku saçışı güzel,
Ceylanın dağlarda kaçışı güzel,
Güzeli yaratan Rabbim ne güzel...

Kulun, iyilikte yarışı güzel.
Annenin bebeği sarışı güzel,
Kuşların yuvaya varışı güzel,
Güzeli yaratan Rabbim ne güzel...

Baharın yemyeşil gelişi güzel,
Tohumun toprağı delişi güzel,
Çok söze ne lüzum her işi güzel,
Güzeli yaratan Rabbim ne güzel...