Şairler; gönül ehli, hassas, duygusal insanlardır. Çeşitli konular onlar derinden etkiler. Bazen sevinir heyecanlanır, aşklarını, özlemlerini, acılarını, dertlerini, isyanlarını bir kırık saz gibi terennüm ederler.

Hepsinin özünde, yoğun bir duygu vardır

Bu duygular; bazen sıcak bir sevgi, bazen isyan olarak bir buz parçası gibi muhatabına atılır. Etkilendiği olaylar onu, bu yollara sevk eder. Duygularını mısralara döker.

Her mısrada, duygusunun kendisine verdiği sevinçler, acılar vardır.

Elimde, hiçbir yerde yayınlanmamış bir şiir var. Dört kıta halinde "Bir ikazı" kapsamaktadır. Bu, bir "Güven İkazı"dır. Bu mısraları kâğıda geçiren kişinin duygularıdır.

Bir gönül ehli, birisine ölesiyle güvenmektedir.

Fakat, güvendiği insan, tavır ve hareketleriyle güvenen kişiye, o güvenin karşılığı olan tablonun tam aksini sergilemektedir. İşte bu duygular, mısralar dökülmüştür. Bakın şimdi ne diyor?

Ellerle kavledip gezen güzele,

Sevdiğim var diye sakın güvenme,

Sürekli yadlarla verip el´ele,

Tur atan güzele sakın güvenme!

Hangi insan çok değer verdiği sevdiğini, bilmediği, tanımadığı, yabancı kişiler arasında gününü gün ederken görmek ister? Bu yabancı insanlar kimdir? Onlar nere gider? Sevdiği, onlarla ne yapar? Hele hele, hiçbir mübrem işi yokken onlarla dolaşıp, tur atan kimseye kim nasıl güvenebilir? Kaldı ki, ona bu yolda vaktiyle bir ikaz da yapılmışsa, bu ne demektir? Bu ikaza aldırmayan kişi, sevenin güveni sarsmış olmaz mı?

O, senden uzakta her gün demdedir,

Kimi candan sever, kimi tendedir,

Bir gün toplantıda, bir gün gündedir,

Gezeğen güzele sakın güvenme!

Sevdiğinden uzakta nasıl bir insan, bu kadar gezeğen olabilir? Bir gün toplantıda, bir gün "günde", bir gün gurup gezisi! diye nasıl yollara düşebilir? Bunu yapabilmek için insanın, ne derece sorumsuz ve hercai olması lazımdır?

Hayata bir geldim, hakkım var! diyen,

Helalı, harama katıp da yiyen,

Hem mini, hem midi, hem şeffaf giyen,

Pervasız güzele sakın güvenme!

Bu mısralar elbet, bir güven ikazıdır. Kimi, bir sözden "bin" anlar, kimi umursamaz! Kimi sorumsuz, hercai kimseler, elbet güvenen insanın güvenini kaybeder.

O, renkli yaşayıp kam almak ister,

Girdiği toplumda nam almak ister,

Çoğuna kastedip can almak ister,

Bu türlü güzele sakın güvenme!

Bu mısraların kapsadığı tabloyu sergileyen birine güvenmek aptallıktan öte ne anlama gelir?

Her halde, bu mısraların sahibi de güvenen kişiyi, "Aptal Olma!" diye ikaz etmektedir.

Acaba, bu mısraların sizce, bir başka anlamı daha olabilir mi?