Sözlerin en güzeli bismillah. O halde Allah(CC) adıyla başlayayım sözüme. Ve şu duayla taçlandırayım muhabbetimi; Allah'ım sadrımı genişlet, dilimdeki düğümü çöz ki sözlerim tesir etsin anlaşılsın.
Kıymetli canlar öyle bir çagda yaşıyoruz ki;
Eğri doğru, doğru eğri olmuş...
Yalan pembe olmuş, dürüstlük saflık...
Tesettür gericicilik, açıklık medeniyet olmuş...
Böyle uzarda gider olmuşta olmuş!
Bunlara sebep olanlar kim?
Tabiki her taşın altından çıkan insanoğlu!
Kıymetli dostlar! 
Bu çağ son sınav! 
Bu çağ son imtihan! 
Bu imtihanı basarıyla vermek için neler mümkün?
Nefsimize şu sesi fısıldamakla birşeyler mümkün olabilir; "ölüm var!"
Ne dersiniz?
İşe yarar mı?
Silkelenmek için yeterli bir sebep mi?
Bu gerçeği görmeyen bir canlı yoktur sanırım!
O halde hep birlikte fısıldayalım mi nefsimize?
Ey nefsim ölüm var!
 Ey nefsim göçüp gideceksin bu dünyadan! Ey nefsim göçüp giderken yanında ne götüreceksin?
Ama söyle bir durum daha var ki; görmek istemeyen göze, duymak istemeyen kulağa, hissetmek istemeyen kalbe birsey yapmak mümkün değil maalesef.
Sevgili canlar, insanları eleştirmeden önce kendi nefsimizden başlayıp bu imtihanı basarıyla vermek icin bir adım atmaya ne dersiniz?
Bediüzzaman Said Nursi'nin(k.s) şu sözünü kendimize düstûr edinelim; "kendi nefsimi herkesten çok nasihate muhtaç görüyorum"...
Sözlerim önce kendi nefsime sonra siz değerli canlara... Elbette ki gübah işlemek, kusur insanlar içindir. Şeytan bizi geçmiş günahlarımızla, hatalarımızla ve kusurlarımızla aldatmasin... Bize ümitsizlik aşılmasına fırsat vermeyelim. 
Şimdi bu son fırsat akımında benimle birlikte yeni bir yol çizmek için var mısın?
O halde önce kendi nefsimizden başlıyoruz!
Perşembe veya Cuma günleri bu akıma ortak olmak için bekliyorum kıymetli canlar. 
Birlikte başka neler mümkün?