Beybazıd-ı Bestami Hazretleri, Mekke´ye hacca gider; Kâbe-i Muazzama´yı tavaf eder, Hac farizesini tamamlar; Kâbe´nin duvarına dayanmış dua etmekte iken, elinde bir çok yular ile bekleyen bir kişiyi görür. Bunun şeytan olduğunu anlar ve :
-Sen ne arıyorsun burada; Allah´ın evinde ne işin var? diye sorar. İblis:
- Ben tekkede de, Mekke´de de bulunurum; benimkiler (benim hakim olduğum insanlar) tavaf ediyorlar da onları bekliyorum, der. Beyazıd-ı Bestami Hz. :
- Ben de var mıyım onların içinde? diye sorar. Şeytan gülümseyerek, küçümseyerek bakar ve :
- Sen onların arasında yoksun; ben sana yularsız da binerim der.
Beyazıd-ı Bestami Hz., Haccını ifa ettikten sonra köyüne gitmek üzere yola revan olur. Bir yerde konaklar; akan suyun kenarında abdest alır, namazını kılar, dinlenir. Bakar ki derenin karşı tarafında bir ağacın altında ak sakallı, ihtiyar birisi oturuyor. Selam verir ve burada ne yaptığını sorar. Yaşlı adam:
- Hacdan geliyorum, köyüme dönüyorum, fakat gözlerim iyi görmüyor, şu dereyi geçemiyorum der. Beyazıd-ı Bestami Hz., kendisine yardım edebileceğini söyler ve sırtına bindirip dereyi geçirmeye başlar. Tam derenin ortasına geldiği zaman, sırtındaki seslenir:
- Ben sana yularsız da binerim dememiş miydim ?.

KOŞAR MEVL´YA!
Gönlüm âşık olduğunda,
Uçar Mevlâ´ya Mevlâ´ya,
Ruhum özgür kaldığında,
Uçar Mevlâ´ya Mevlâ´ya!

Zayıfından oburuna,
Herkes yatar kabirine,
Bu dünyadan öbürüne,
Geçer Mevlâ´ya Mevlâ´ya!

Göçmen kuşlar sıralanmış,
Kanatları paralanmış,
Yürekleri berelenmiş,
Göçer Mevlâ´ya Mevlâ´ya!

Güz-kış geçer, bahar gelir,
Güneş sıcak karlar erir,
Doğaya çiçek serilir,
Açar Mevlâ´ya Mevlâ´ya!

OYTAN´ım yazık, bîçare,
Bulamaz derdine çare,
Sığınır biricik Yâre,
Koşar Mevlâ´ya Mevlâ´ya!