-Mangalın Nihavendi-

Kızıldan maviliğe dönüverince yalın,

Kor, eline emanet tunçtan zarif mangalın.

Mangal denince aklıma köz gelir. Köz denince de şu küçük ama oldukça büyük anlamlar taşıyan hikâye:

Şehrin birinde bir bilge adam yaşarmış. Gerçekten çok şey bilirmiş. Bu bilgilerinin onu gurura kibre sürüklediği anlar da olurmuş tabi.

Bir gün penceresinden şehri seyrederken;

“Şu halkın bilip de benim bilmediğim bir şey var mı?” diye düşünmüş. Cevabı yine kendisi vermiş;

“Tabii ki yok”

Tam o sırada kapının tokmağı cansız cansız çalmaya başlamış.

Açmış bakmış ki karşısında altı yedi yaşlarında bir kız çocuğu.

“Ne istedin güzel kız?” demiş.

Küçük kız bütün tatlılığıyla;

“Ateşimiz söndü. Kavımız, kibritimiz de yok. Mangalınızda ya da ocağınız da küçük bir köz parçası varsa alıp götürmek için geldim efendim” demiş.

Bilge adam;

“İyi de güzel kızım, közü götürmek için bir şey getirdin mi? Maşa, kül küreği ya da tava gibi falan?”

“Yoook.”

“O halde sana vereceğim koru, közü nasıl götüreceksin?”