Yar gönlümün devrimidir

Ben yârin devrimcisi

Önce bahardır

Yeşildir düş ü duygusu

Pembedir hayalleri

Kaybetmektir tek kaygısı

Ateştir, yanar yakar

Kıyamete kadar

Kızıl bir tutkudur

Sever canı gibi

Üşütmez

Yaşar damarlarında

Kan kırmızı sevdası

Mavi, onun semasında

Kol kanat açtığı göç

Susulursa Sevgisine

Nehirleri ağlatacak

Sığmadığı yer suçtur

Verdiği, değildir ödünç

Ne kadar yumuşak

Ne kadar sevecense

Onun varlığı manevi güçtür

Sararsa solsa da

Bilene aşkına aşktır

Bağrı sırçadan köşk
Döşü ipekten döşek

Eli dili, Bereket yüklü başaktır

Tüm renkler ondadır

Nasıl da Yakışır hayatına

Titrer yavrusunun üzerine

Gözü zindanlar kadar karadır

Ve Onun adı anadır

Evet, sevgili okuyucularım

’’Ana gibi yar vatan gibi diyar olmaz’’ diye boşuna denmemiş

Bir dostun huzur evi ziyaretinde yaşadığı duygulu anları anlatarak benim de önceki ziyaretlerimden edindiğim izlenimlerimi iğne çuvaldız kıssadan hissesiyle bütünleştirerek öz analiz yapma ihtiyacını duydum

Dizlerin dermanı kesilip gözlerin feri sönmeye başladığında

İnsanın oğlunun ruhu ister verdiklerini

Saçlarını yollarımıza süpürge eden o yar in ihtiyacı, beklediği

Bazen güzel bir söz
Bazen sıcak bir tebessümdür

Severek sevgiye muhtaç kalmayı asla hak etmezler

Unutulmak zulümdür ölümdür onlar için

Yaşıyorken sevdiğimiz sevdiklerimiz

Kıymetlerini bilelim

Tecelli o ki

Onlara yaşattıklarımızla yaşayacağız biz... Saygılarımla