Milletlerin gücü, bir yerde kültürünün gücüyle doğru orantılıdır. Türkü demek dil demektir. Zira dil, öncelikle türkülerimizde kendisini isbat eder. Derinliğini gösterir. Dil gibi türküler de bizim ses bayrağımızdır. Bu yüzden onu gönderinden indirmek isteyenlerle dün olduğu gibi bugün de mücadele etmek durumundayız.
Türküler tarihtir. Türkülerimizi bilen tarihini de bilir. Tersinden bakışla; tarihini bilen kültürünü de bilir.  
Çanakkale, türkülerimize ne yaman aksetmiştir. “Anne ben gidiyom düşmana karşı” diyen yürek türkülerde çarpmaktadır.
Yemene gidenlerin gelmediğini türkülerimiz ne kadar manidar nakşetmiştir kulaklarımıza.  
Ne güzel sözdür o; “Türk’üz, türkü çağırırız.”
Şükürler olsun ki bu coğrafyadan Türküleri silmek imkânsızdır.   

TÜRKÜLER
Türkülerin doğum yeri yürekler,
Dinleyenler ürperir, durur aklı,
Türkülerin hikâyesi hep acı,
Dullar, yetimler gibi ağlamaklı.

“Bir of çeksem yıkılır karşı dağlar”
Türküler hep ucu yanık kâğıttır,
Zaman zaman neşeden dem vursa da,
Çoğu zaman yaş döktüren ağıttır.

“Sizde bulunmaz mı bir kurşun kalem?”
Diyenlerin evine çöken kıştır,
Bazen Yemen çölü gibi kavurur,
Bazen donduran bir Sarıkamış’tır.

Türkülerde hasret-sevda arkadaş,
Akşam, hüzün ve gam hep el eledir,
Aynalı Çarşılara düşen şivan,
Yarım aşklar şehri Çanakkale’dir.