Seni gülüşünle sevmiştim,

kaybedeceğim korkusuyla

öyle sıkı sarıldım ki sana;

kara toprağa verilen

sevgili ağıtlarıyla…

Yaşamadın ki sen

nereden bileceksin;

ruhun avuçlardan kaçışını,

kabre henüz düşmedi

bir iki damla göz yaşın,

sırtını dönüp yürümedin

olmadı, sevgiliyi hiç kaybettiğin…

O soğuk, sessiz, zifiri karanlıklarda

gece kuşlarıyla

kalmadın ki baş başa…

Seni öyle seviyorum ki;

tenine dokunan o sert esen rüzgarları,

rastlaşan bir çift gözü,

sorgusuz yolluyorum

senden çok uzakta sürgünlere…

Korku melekleri sardı etrafımı

baktıkça sana, sarardı yüzün

saklandı tebessümün…

Nasıl bırakacaktım seni,

gönül iklimlerinin baharı,

doymadan ben

yüzündeki tebessümü,

kızgın, çöllere terk etmişim…

Ama bir dokundum onlara

lime lime düştü sızısı içime…

Seni gülüşünle sevmiştim

düştü pişmanlıkların acısı içime…

Geri gelsin artık, bülbüllerin

kader arkadaşı tebessümün…

Alevler sardı sessiz inliyorum,

sessizliğin altına sakladığım

sensizlik hüsranları;

kaybedilmekten korkulan

aşkının ebedi sürecek

bendeki matemi…

Seni gülüşünle sevmiştim,

bahar kokulu sevgili,

ne olur hep gül sen…