Yedi yıl beklemişim

güneşi aramışım

kendini saklayan

nilüfer çiçeği;

unutulmuş bir dünyaya gelmişsin

rüyalardan uyanmışım

siyahlarına gözlerimi açmışım

öfkelerinde mutluluğu aramışım

bir muammadır gelişin,

kurak ruhuma yağmur olup aktın

sende filizlendi umutlarım

gökyüzünde çiçekler açtı

sonsuzluk ışığını

siyahlarında yaşadım…

Merhametine muhtaç

adım adım tükendi yıllar ayaklarımda

yollar hep sana yürüdü,

kapını çaldım

çalarken hemen açılır sanmadım

ayrılmadım hiç önünden

sabrettim,

dumanı olmayan kahrın ateşine

bilmeden şefkat gibi sığındım

sonu gelmeyen azabına,

hasretlikler yüreğime ilmek ilmek örüldü

yudum yudum içtim sen diye acıları,

ipek gülüşüyle “ve son” diyen

kapısında divane olduğum sır

birer birer kapattı perdelerini güneşin,

vuslatı sevmeyen

uğultulu alevli fırtına

bitmeyecek ıssızlığı soktun hayatıma…