Hak etmemişken

bu kadar çok yükseklere

nasıl çıkarmışım şaşırıyorum…

Öyle mahcup öylesine üzgün ki kalbim,

 

Seni tanımak ne kadar uzun sürdü

zira müthişsin oynadığın rollerde;

asalet görmüştüm yüzünde,

saffet bulmuştum sesinde,

ahengin emsalsiz ruhu demiştim,

öylesine hoş, öylesine latif,

kusursuzdu bakışların sıcacık,

ruhumda mutluluk rüzgarları estiren,

gülmeyi öğrettin sanmıştım…

Kır çiçekleri kadar yalın,

kelebek masumiyeti diyerek seslenmiştim…

 

Aslında bodoslama koşuyorsun…

Nasıl bir haleti ruhiye yaşıyorsun

hiç bitmiyor, bitmez sendeki tecessüs…

Arayan Mevla’sını da buluyor

öyle anlaşılıyor ki bulana kadar

yolculuğuna devam edeceksin…

Mutluluğu bulduğunu zannettiğin anda

kaybettiğin hayatın;

dönüşü olmayan acı kederin olacak…

 

Sen yücelerden yüceydin

meleklerin üstündeydin…

Öyle görmüştüm seni

öylesine çok sevmiştim

Leylasın, Aslısın demiştim…

Öyle güzeldin,

aşkı ilâhiydin, sevgiliydin

lügatlerde yoktu karşılığın

erişilmez kadındın

saygıyla hep ayaktaydım…

Neden yazıyorum?

Bitmiş bir hikayeyi

bir hayali sükutu…

Seni ben çok sevmiştim

bahar çiçeğiydin

gün ışığım,

gecelerde yıldızım,

ay ışığımdın…

İçim acıyor, canım yanıyor

Biliyor musun?

Değmiyorsun…

kaybettim seni,

artık hiç bir şeysin;

Sen masum değilsin!