Bir zamanlar neşeyle

kanat çırparken yükseklerde;

mesut, sevinçli, hayat dolu…

Kırıldı kanadım

alçaklarda, yerdeyim şimdi;

korkak, ürkek, kaygılı…

Kavuşma heyecanının

imkansız yolculukları

umuda taşıdığı,

göze aldığım göç yollarının

biterken o zamanları,

ayak seslerinden kaçıyor oldum,

saklanıyorum artık…

Karanlık bir köşede, çatı aralarında;

suskun, yapayalnız, kimsesiz,

gözleri kapalı maziyi düşünüyorum…

Özlüyorum gökyüzünün

süzüldüğüm maviliklerini…

Bedenimi koynuna alan rüzgarların

zevkten çılgına döndüren

okşamalarını özlüyorum…

Dalga dalga saran

heyecanların arzuyla birleştiği

dokunuşları arıyorum…

Arıyorum kırılan kanadımı…

Uçamıyorum kırık kanatla…

Çaresi olmayan bir derdin,

biten bir hayatın hüznünü

öyle zor ki yaşamak…

Dans ettiğim eşsiz

güzellikleri içinde semanın,

hep tepesinden baktığım;

kıskanıyorum şimdi kanat çırpan

yerdeki o çekirgeleri, böcekleri…

Terk edilmiş ve mahzun

akıbetini beklerken;

ruhumu, bedenimi kemirmeye hazırlanan;

gördükçe kahroluyorum

karşımda duran bütün sürüngenleri…