Tiyatro sahnesi kurulmuş sanki

sessiz oynanıyor bütün oyunlar…

Anlattıklarını anlamıyorum

iyi bir şey mi söylüyorsun?

Öyle kırılgan, alıngan oldu ki

kalbim, şaşkın bakıyorum…

Bir peri uysallığı var üzerinde

çok alışkın değilim sendeki bu yüze…

Yazdığın senaryonun kimler neresinde?

Ezberimde değil kalacak mıyım hep aynı yerde?

Korkuyorum her an değişecek gibi sahnede…

Kağıt kalem elinde, mühür gözlerin

ferman oluyor, keskin kılıç sesin…

Acı ile yoğurulmuş kaderiyle

aynı hayat içinde nasıl birleşti

beyaz tenli kadın bizimle;

çok yakışıyordu buğulu gözleriyle

alkışların en güzel yerinde...

Çabuk kayboldu yine…

Dönüp bakıyor sana, bu kaçıncı yakarışı?

Belli ki kalmak istiyor sahnede…

Oyunu kendine göre yazmışsın nafile;

kıpırtı yoksunu, aciz, korkak,

büyülenmiş, gözleri dudaklarında

çekingen adamın;

bekliyor çıkacak her emirde,

biliyorsun istesen yakacak sanki bütün bir dünyayı…

Galipsin, teksin saray Ece’si.

Üzerinde incili kaftan.

Şahinisin her adımında tüm sahnelerin…

Ezgiler, sahne ışıkları hayran bakıyorlar sana

Rolümü bıraktım dönüp duruyorum gururla etrafında

Diliyorum sahnedeyken sen

perdeler hiç kapanmasa…