Ramazan Bayramı ?Şeker Bayramı´ falan değildir ama şeker gibi bir bayramdır!

Bayram denince, hemen çocuklar ve çocukluğumuz gelir aklımıza...

Bayram çocuksulaştırır içimizi...

Bayramlık ayakkabılarını başucuna koyup uyuyan çocuklar var mı hâlâ, bilemiyorum ama çocukların dün olduğu gibi bugün de bayramları başka bir coşkuyla yaşadıklarını biliyorum.

Yine de, bayramlarla çocukları ve çocukluğu özdeşleştirmeyi hem bayramın anlamına hem de yetişkinlerin ihtiyaçlarına karşı haksızlık olarak görüyorum.

Ramazan boyunca "kendini tutan"ların, "sakınan"ların şimdi bayram etmesi ne anlamlıdır!

Ama ibadetini yerine getirsin, getirmesin...

Biz bütün koca bebeklerin de azıcık gönül almaya, hatır sorulmasına ve barışa, barışmaya ne çok ihtiyacımız var!

Peki, yapıyor muyuz bunu?

Doğrusu, pek yapmıyoruz!

Biz ne dersek diyelim?

Dünya değişiyor, gelenekler bile yeni kılık kıyafetlere bürünüyor.

Ortaya konuşarak kaçak oynamanın âlemi yok!

Ben bayramlarda "tatile kaçmayı" bıraktım nicedir! Çünkü giderek yaygınlaşan "bayram geldi, fırsat bu fırsat şehirden gidelim!" tavrına gıcık olmaya başlamıştım.

Fakat şehirde kalıyorum da, ne oluyor? Fark ettim ki, her zaman görüştüğüm eşten dosttan da kaçıyor ve annemle babama bayram ziyaretine gittikten hemen sonra evime, hatta "içime" kapanıveriyorum!

Bayram...

Zengini elinden tutup yoksula götürmüyor da, yoksulu zenginin kapısında kuyruğa sokuyorsa mesela...

Mazlumun yaralarını üç gün için olsun sarmıyor, yaraların iyileşeceğine dair bir umut vermiyorsa...

Zorbalara yanlışını göstermiyor, hissettirmiyorsa...

Ben, sen, o her günümüzü bayramlaşarak geçirsek, durmadan kısa mesajla bayram tebriği atsak birbirimize neye yarar?

Hepinizin bayramını kutluyorum sevgili okurlarım!