Zaman öyle bir kavram ki, hayatımızda her alanına yerli yersiz yerleşmiş sahi neydi zaman varlık mı? Yokluk mu? esaret mi?  Kurtuluş muydu yoksa?

İnsanı öfke ile eriten sabırla olgunlaştıran metanetle birleştiren zaman sahi neydi?

Hep bir arayış içerisinde olan insan doğdu durmadı fıtratı gereği ölene kadar da durmayacaktı ,bir örnek verecek olursak buna Doğdu emekleme arayışı içerisine girdi emekledi yürüme gayreti içerisine girdi yürüdü koşmanın peşine düştü ve yoruldu.

 Arındı duruldu ve yaşamış olduğu hayatı kabullendi sorgulamaya başladı ama bir şeyi bir çoğu insan başaramadı belki zaman alacaktı ona da ömrü yetmedi.

 Aslında her şey bir adımla başlamıştı doğmak ilk defa dünyaya gözünü açmak ilk nefes, İlk bakış, ilk gülüş, ilk ağlama daha birçok eylemi sayabiliriz değil mi?

Her şey iyi güzel ama insan kendiyle ne kadar barışıktı acaba?

 Hani dedik ya insan hep bir arayış içerisinde diye;

 Ben de aramaya başlamıştım peki neyi? Aynanın ikinci yüzünü insan yaşadığı müddetçe o kadar eyleme şahit oluyor ki, at izini, it izinden akı karadan ayırt etmek çok zorlaştı atınan, it, ak ile kara belliydi de hangisinin özü sağlamdı onu bulmaya çalışıyorduk.

Keyfimizden mi peki, insan olmanın gereği buydu belki, sorgulayan bir varlık olması bu yüzden,

Her eylemin başı insansa sonu da insan odaklı olur muhakkak, Toplumla ve sorunlarla olan kavgaları bitirmeliyiz. Barışmalıyız ama önce kendimizle.

 Biz zaten kendimizle barışığız diyebilirsiniz eğer ki, aynanın diğer yüzünü görmediyseniz.

Şimdi bir düşünün aynanın ön tarafında kendine bakmaya doyamayan ışıl ışıl en masum temiz gülüşler parlak ve Gülen gözler aynanın diğer tarafına geçtiğinde kendi yüzüne dahi bakamayan gözler masum gülüşler, somurtuk suratlar, kızarık yüzler.

 Hani kendinle barışıktın.  İnsan kendi ile barışmalı emin olun 10 kişiden iki kişi anca barışıktır kendiyle değilse bile kendiyle yüzleşmeye başladığı için belki de yavaş yavaş alışır bu duruma.

 Bence daha büyük bir sorunumuz var bizim üzerimizdeki giymiş olduğumuz elbiseler.

Bizim ikinci yüzümüzü kapatan şeylerdir sanki, vücudumuzla

 birlikte zamanla ruhumuzu duygumuzu samimiyetimizi de kapatmış bunu aynanın öteki yüzünde anladım belki masumduk kimseye zararımız da yoktu ama kendimize haksızlık etmişiz çünkü insan kendinden daha değerlisi yoktur.

 Sen hastalandığında zorda kaldığında insanlar sana sadece sorumluluk bilinci ve acıma duygusuyla yardımcı olur ama senin en yakın dostun Yüce ALLAH o derdi sana veren sabrı da bir duanın içine koymuştur.

İneğe yem vermediğinde sütünü keser.

İnsana istediğini vermediğinde selamı bile keser.

 Ümitsiz de yaşanmıyor insan bir birine zulüm ediyor sa kardeş kardeşi aynanın diğer yüzünde dünya malı için bile boğuyorsa Çok da fazla söze gerek yok aslında.

Ne olur aynanın diğer tarafında kendimizle yüzleşip barışmadan kimseye iyilikten bahsetmeyelim. Çünkü en büyük katil sensin, en masum katil benim,  en korkunç cellat biziz aynalar sadece birer yansımadır.