Öyle özlüyorum ve

o kadar çok seviyorum,

aşığım;

rüyalarımdan ayrılmayan

dayanılmaz ihtirasım sana…

Hep yıldızına bakıyorum,

sığınıyorum burcuna…

Işıltına diz çöküp,

eğiliyorum rüzgarına…

Uzaklaşıyorsun her uzandığımda,

kaybettiğimi sanıyorum,

ama ümitsiz olamıyorum,

koşuyorum umuduna…

Bir baht dedim sana,

bir şeref bir onur oldun…

Sen dedim gururla,

tariflere sığdıramadım mısralarda,

ruhlar çağrıldığında kıyama,

zamana inat koşacağım

yine Kızıl Elma’ya…

Anlatırlar mı bilmem masallarda,

divane dolaştığımı

yalın ayak dağlarda…

İçime koyduğun kor ateşinle,

yalnızlığın koynunda,

ebedi olmak için seninle,

sadık kalacağım kavuşma yeminine…

Sen ki Kızıl Elma;

gök kubbe avuçlarında…

Öyle yücesin;

sığmıyorsun hayallere,

sen istemedikçe

binlerce parçaya böldüğün aklımda

tutamayacağım, sana ait hiç bir hatıra…

Semaya yükselen alevlerin

göz alıyor,

tutkusuyla yakıyor,

çekiyor sana…

Her gece seni getiren

hep benimle kalacak

derdest ettiğin

sonsuzluk ihtişamı ruhumun;

aşkı hümayunu

“Kızıl Elma” sevdası,

yaksa da avuçlarımı,

mefkuredir, bırakmayacağım…