Rüzgarın Solgun sesiyle uyanır dallar

Bir vedanın ezgisi çöker sokaklara

Yapraklar savrulur umutsuz bir rüya,

Her düşüşte bir kalp eksilir dünyada.

Gökyüzü gri,umutlar sis içinde,

Güneş bile yorgun bakar derinden

Her adımda bur hüzün, bir ayrılık,

Sanki hayat kışa sürüklenirken.

Boş parklarda yankılanır sessiz çığlık

Salıncaklar yalnızlıkla sallanır ağır

Bir zamanlar kahkalarla dolu sokaklar,

Şimdi suskun gözleri yaşla boğulur.

Yağmur her usulca toprağa dokunur,

Kokusu bile içime hüzün tataşır.

Her damlada geçmişten bir anı,

Kalbimde saklı acıyı hatırlatır.

Sonbahar, bir ayrılık mektubu gibi

Her satırı gözyaşıyla yazılır.

Ne kadar sarı ise yaprakların rengi

O kadar yanık olur içinin sesi.

Bir kuş kanadı çırpar uzaklara

Yuva boşalır dallar donar.

Göç eden her kuş bir anı taşır,

Gözlerimde hatıralar, içimde sızı kalır.

Güneş bile soluk ışığı titrek

Günler kısa,geceler uzun ve tek

Karanlık çöker ağır bir örtüye,

Yüreğim üşür ellerim boşlukta kalır.