Sevmek o kadar güzel o kadar derin ve o kadar dönüştürücü bir duygu ki. Gerçek sevgiyi iliklerine kadar hissettiğinde değişirsin, değiştiğini fark edersin. İçin çorak çöller gibiyken kalbindeki sevgi tohumları büyüyüp çöllerine yağmur gibi yağar ve çiçek bahçeleri açar ruhunda. O bahçede yaşanacak hayaller kurarsın. Renkler daha canlı gözükür. Gökyüzü daha çok şey anlatır sana. Toprak daha sıcak gelir tenine. Çiçekler öpercesine dokunur ellerine.

Sevgi, insanı önce kendine götürür. Kendine aynadan bakarsın. Bir başkasını sevebilmek için önce kendinle yüzleşirsin. Kendi içine bir yolculuğa çıkarsın. Kendini olduğun halinle kabul eder ve olduğun halinle seversin. Geçmişinde affedemediklerinin yükünü taşımayı bırakırsın. Kendine sırtını yaslayıp önüne ve sevgine bakarsın. Sonra aynı aynayı ona tutarsın. Sevdiğin insanı da olduğu haliyle kabul edip seversin. Var olanları olduğu haliyle ortaya koyup önünüze birlikte ve güçlü bakmak istersin.

Sırtını kendine yaslayan insan hayattaki amacını başkalarının varlığı üzerine kurmaz. Ama birini sevdiğinde umut ışığı bulur. Düştüğünde yeniden ayağa kalkmak için bir neden bulur. Tüm karanlıklarda bir ışık bulur. Şarkılar daha anlamlı gelir, yüreğiyle dinler insan. Kitaplar daha çok anlatır onu, daha çok çizer cümlelerin altını. Yataktan çıkmayı istemediği zamanlarda sevdiğini görmek düşüncesiyle motive olur. Bir sıcak gülümsemeyle ruhu huzur bulur. Heyecanla kendini anlatmak ve merakla sevdiğini dinlemek düşüncesi elini uzatır ve kaldırır ayağa.

Sırtını Seven insanın yüreği dünyalar kadar büyüktür. Onun için aşılmayacak engel yoktur. Önüne engeller çıkmaz demek değil bu, tüm engelleri aşma isteği vardır. O isteğin karşısında da kimse duramaz. Yolları da aşar yılları da. Korkunun adı yoktur onun kalbinde. Ama işin bir de başka yüzü var… Tek taraflı sevgi. İşte onun acısı ölüm acısından bile farklıdır. Bu hayatta her şeyin çaresi var yalnız ölüme çare yok deriz hep. Lakin ölüm karşısında biçare teslimiyet vardır. Sevdiğin tarafından sevilmediğini kabullenemez insan. Bu gerçeğe teslim olamaz. Bu da bir yas sürecidir ve insan dilsiz dağ gibi durur matem karşısında. İçinde fırtınalar kopar, düşünceler derya olur, insan tekrar tekrar boğulur. Aldığı nefes göğsüne batar ıstırabından. Ölümde bir umut yoktur. Giden gitmiştir. Acı da olsa kabullenir insan. Fakat sevdiği tarafından sevilmediğini kabullenemez bir türlü. Aklı ne söylerse söylesin kalbi bir umut ışığı bulur. Her gün aynı döngüyü yaşar. Sabah uyandığında aklına ilk o gelir. Düşünür durur tüm gün, “acaba, keşke, maalesef”ler dönüp durur zihninde. Akşam onu unutmaya kararlı yatar yatağına ama rüyasında görür bu kez. Ertesi gün yine aynı her şey… Günden güne vakurlaşır insan. Sesi sözcükler olup kâğıtlara dökülür. Kağıtlar dağ olup bir kutuda, kuytuda tozlanmaya mahkum olur. İçindeki çığlığı resimlerle anlatmaya çalışır bazen de. Her an her dakika iç sesiyle konuşur. İç sesinin karşısında onun hayali vardır aslında. Onunla gerçekleşmemiş düşlerine üzülürsün fakat bu hisler sayesinde kalbinin ne kadar derin sevebildiğini görürsün. Siyahın içinden bir beyaz bulup çıkarırsın.

Ruhunu besleyen sevgi aynı zamanda nasıl ıstırap yaşatır insana? Bir yandan bir şeyler katar insana, bir yandan ondakileri alır insandan. Pamuk ipliğiyle bağlıdır gönlü onun gönlüne ama sıra bağı koparmaya geldiğinde çelik halatlar olur, koparmaya çalıştıkça elini kolunu bağlar insanın. Kaçmaya çalıştığı şey tarafından mıhlanır. Sevmek, insana hem en büyük özgürlüğü hem de en derin esareti yaşatır.