“Anlamak, sevmenin başlangıcıdır.” Demiş Baruch Spinoza. “Seni seviyorum” cümlesi iki sözcükten bir araya gelen, ezberde olduğu için söylenen bir cümle değildir. İnsanlar cümleyi sıradan hâle getirmiş olsalar da gerçek bir “seni seviyorum” cümlesinin arkasında şu manalar vardır:

“Senin de bir insan olduğunun farkındayım. Anlaşılmak istediğinin, anlaşılmadığın zaman öfkelendiğinin, aslında kötü bir insan olmadığının farkındayım. Hataya düşmüş olabilirsin. Suçluluk duyduğunu ve dışarıya yansıyan öfkenin asıl sebebinin kendini affedememek olduğunu biliyorum. Sevdiğin insanları başkalarının senin gibi sevemeyeceğini düşündüğünden sevdiklerini kıskanmış, başkalarıyla paylaşmak istememiş olabilirsin. Bunun senin sevginden kaynaklandığını biliyorum. İnsansın, yanılabilirsin, hata yapabilirsin, belki birinin kalbini kırmış olabilirsin, üzüntü duyuyorsan hâlâ insanlığını kaybetmemişsindir zaten, biliyorum. Hayatındaki meseleleri kendin halledebilecek güce sahipsin, biliyorum. Ama yanında biri olsun isteyebilirsin. O zaman da ben varlığımla da yokluğumla da senin yanında olacağım. Seni dinlemeye ve anlamaya talibim. Benim kapım sana her zaman açık, sen içeri girmek istediğin her zaman buradayım. Ben senin özündeki iyi insanı biliyorum. Seni yargılamadan dinlemeye hazırım. Kendini hiçbir zaman yalnız hissetme. Ben, sen beni ne sıfatla hayatına dahil edersen ben o sıfatla hayatında olacağım. Sen de bir insansın ve ben sana önce insan olduğun için saygı duyuyorum. Bir iraden var ve ben senin aldığın her kararda elimi uzatmaya hazırım. Bazen düşebilirsin ve ben o zaman sana elimi uzatacağım. Ağlamak isteyebilirsin, o zaman da başını yaslayacak omuz olamaya hazırım. Birine sarılma ihtiyacı hissedersen sana sımsıkı sarılırım. Mutlu gününde seninle gülerim. Üzgün olduğunda seninle paylaşırım derdi, kederi. Hep hayatımda olmanı istiyorum ama hayatımda olamasan da hep çok mutlu ol.”

Gerçek sevgi böyledir. Gerçek sevgi sadece birini sevmek değil; onu olduğu gibi görmek, onun iç dünyasında yankı bulabilmektir. İnsan ruhu, en çok anlaşıldığı yerde huzur bulur. Sevildiğimizi duyduğumuzda mutlu oluruz belki, ama gerçekten anlaşıldığımızı hissettiğimizde içimizde bir şey tamamlanır. Çünkü anlaşılmak, sadece kelimeleri değil, kelimesiz duyguları da fark etmektir. Bir bakışı, bir suskunluğu, bir “iyiyim”in içindeki kırgınlığı görebilmektir.

Bugün ilişkiler hızla kuruluyor, hızla tüketiliyor.

Herkes birbirini “sevdiğini” söylüyor, ama kimse kimseyi gerçekten anlamıyor. Dinlemek yerine konuşuyoruz. Empati yerine yorum yapıyoruz. Ve en önemlisi, sevdiğimizi kendi bakış açımızdan şekillendiriyoruz; olduğu gibi değil, olmak istediğimiz gibi görüyoruz. Oysa birini seviyorsak onun içini görmek, kendimizi onun yerine koyup onun hayatını kafamıza yaşamak hiç de zor değil. Üstelik başkalarına karşı anlayış beslemek kendimize karşı anlayışlı olmamızı da sağlar.