-Yahu Demirçi'm, benim kervanla, almayla, vurmayla işim kalmadı. Ben bittim, bittim! Ne ise sen git bak! dedi.
Demirçioğlu vardı ki, Yemen'li bir kervan. İnci, mercan, kutlu kumaş satışı yapıyor.
-Tamam, dediler. Allah kulu bırakmayın! Bu malları da alıraz, dedi.
Adam şuna bakıp, buna bakıp aman şöyle bir baktı ki, bir merkebin üstünde ağaçtan yapılmış üstünde demir var, delikli bir demir. Görülmemiş birşey. Hemen vardı, merkebin yanındaki adama dedi ki:
-Ne bu?
-Efendim bu silah, bu yeni icad oldu.
-Yahu bu ne yapar, bu?
-Efendim bu adam öldürür, bunun içine işte şu barutu koyarsın, kurşunu koyarsın, burada da çakmağı var, buraya yine barut koyarsın, çakmak buna deydiği zaman ateşlenir. Buna çakmaklı tüfek denir. Karşıdaki insanı öldürür!
-Ne öldürüyor yahu?
-Bu kurşun!
Demirçioğlu, kurşunu eline aldı, parmağıyla eziverdi, attı.
-Yahu bu kurşun adam öldürürmüş. Kimi kandırıyorsun sen?
Adama iki tokat, bir tekme vurdu. Adamın kolundan tuttu, merkebi de çekti, Köroğlu'nun yanına getirdi.
-Baba, buna "silah" diyor, bu adam. Silah icad olmuş, adamı öldürüyor, diyor.
-Öldürür efendim, dedi.
-Doldur bakalım şunu!
Kervancı doldurdu.
-Çok koy çok, az koyma, iki tane bundan at, öldürmez amma at.
Adam dedi ki:
-Tamam, işte bu adamı öldürür.
Demirçioğlu dedi ki, Köroğlu'na:
-Şunu al da bana sık baba, dedi.
Köroğlu silahı yüzüne aldığı zaman, Demirçioğlu'nun her tarafını duman bürüdü. Demirçioğlu hiç görünmedi.
Adam silahı indirdi dedi ki:
-Demirçioğlu, bunu bir hayvanda deniyelim, benim sana elim tutmuyor.
-Yahu baba hayvan "of" demez, mal "ıh" demez. Ben ağrısını öğrenmek istiyorum. Öldürmez de ağrıtıyor mu, ağrıtmıyor mu? Sen bunu bana sıkıyor musun, sıkmıyor musun?
Köroğlu dedi ki:
-Demirçi'm sıkamam, dedi.
-Ver, dedi. Ben kendi elimle kendi kendime sıkarım, dedi.
Köroğlu dedi ki:
-Ulan bu sıkar, öldürmez. Bana öğünür "Senin cesaretin yok" der. Yahu ver!..Ver!..Demirçi, dedi.
Adam yine:
-Baba tamam, dedi. İnce karnımın üstüne, yukarı sık!
Adam silahı doğrulttu, ama yine her tarafı bir duman bürüdü.
-Duman olursa olsun, dedi.
Tetiğe dokundu, Köroğlu. "Tak!.." dile bir takılarsa, Demirçioğlu'nun arka tarafından bir duman çıktı. Göbekten girdi, sırtından çıktı. Demirçi olduğu yere yıkıldı.
Hoylu öldü. Demirçioğlu'nu da kendi eliyle vurdu. Demirçioğlu'nun öldüğü yere bir mezar yaptılar. Adam kırk gün de onun yasını tuttular.
Artık Çamlıbel bozuluyor gardaş.
Bir gün sabah kalktı. Köse Kenan'ı çağırdı. İşe yarar bir Köse Kenan kaldı. Dedi ki:
-Kenan'ım, biz Şirin Döne'yle birleştik. Fakat arkadaş gibi yaşıyoruz. Herhangi birşeyimiz yok. Benim vaadim, son olarak Şam'a gideceğim. Ben kökümü araştırdım, sordum, benim köküm Şam'dan gelme imiş. Ben Şam Beyi'nin yanına gideceğim. Son olarak orda yuva kuracağım. Düğün dernek kurarak Şirin Döne'yle evleneceğim. Bu Çamlıbel'de ne varsa sana helâl ediyorum. Senin olsun, dedi, Köroğlu.
Adam dedi ki:
-Beyim, ne desem fayda etmez. Artık bozuldu burası, sen bilirsin, dedi. Ama Deli Ahmet'i çağır, ondan bir akıl al, dedi.
Akıldanesi , Köroğlunun. Çağırdı dedi ki:
-Ahmet'im, ben gideceğim oğlum. Nasıl gideyim, ne yapayım, dedi.
Dedi ki:
-Baba, bu Şam yolları çok bozuk, hep Arap. Hind Arapları döğüşten kılıçtan kaçmazlar. Senin zamanla bu yollarda hep seferin var. Adamlara bir sürü eziyet ettin. Sen giderken iki gün ileriye ünün gidiyor, "Köroğlu geliyormuş" diye. Seni yolda öldürürler. Bu işten vazgeç.
-Yooo...k Ahmet'im. Ben, ölüm var, dönmek yok gideceğim. Hem de tek başıma. Kimseyi kabul etmiyorum. Bir Şirin Döne, bir de ben.
Dedi ki:
-Beyim, tek bir ricam var. Bu kadar tuzumuz, ekmiğimiz var. Gel Eyvaz'ı da yanına al, dedi.
Zaten içinden de Eyvaz'ı götürmek istiyordu. "Müsade etseler" diyordu.
-Oğlum, bunu da siz bilirsiniz, dedi. "Eyvaz bize bey olur" diye düşünürsünüz.diye ben söylemiyordum.
-Tamam, bizim beye ihtiyacımız yok. Sen Eyvaz'ı yanına yardımcı olarak al götür.
Artık hazırlıklar görülmeye başladı. Şirin Döne, Köroğlu, Kıratı, Eyvaz, hanımı -onlar da evlenmediler, durna teli gelmedi, kına yanmadı.- Bunlar orada yiyip içecek, çadır kuracak beş on kişi aldılar. Her birine birer at, savaş malzemesi, kılıç, ok, yay, kalkan verildi. Hazırlıklar yapıldı. Aldı Köroğlu sazı eline:

Eyvaz'ım Çamlıbel bozuldu.
Aslanlarım bölük bölük düzüldü
Silah icad oldu mertlik bozuldu
Dön oğlum Eyvaz Şam'a gidelim, oy!...

-Yahu baba, türkünün zamanı mı, dedi Eyvaz. Şu kadar saraydan, adamdan, Çamlıbel'den geçiyorsun, dedi. Mertlik mi kaldı burda? Hadi herşey hazır, gidelim.

Köse Kenan oğlum ağlıyor
Hasan'ım atım bağlıyor
Goca sarayım galıyor
Galıyor köşküm galıyor oy!...

Battı güneş geri doğmaz
Aslanlarım teker teker salmaz
Benim yiğit Kabırasığmaz
Galıyor dostum galıyor oy!...

N'oldu goç Köroğlu'm n'oldu?
Güdümen yanıma geldi
Köroğculuk galan öldü
Galıyor Çamlıbel galıyor oy!...

Gardaş herşey bitti. Köse Kenan'ı Çamlıbel'e bey olarak tayin etti. Kabırasığmaz'ı da baş atlısı yaptı.
-Oğlum, hesaplı yürüyün, hesaplı oturun, hesaplı kalkın. Dolu Beyi'ni de unutmayın, dedi. Haydi Allahaısmarladık!...
Kervan yola çıktı, gidiyorlar. Şura dere, şura tepe, şura çukur...
(Şimdi arkadaşlar bu Köroğlu'nun son kolu, yani anlattığım bütün hikâyeler bu son bölümü. Başka yerde ufak tefek seferleri varsa da bu seferler sayılmaz. Köroğlu'nun kuruluşu sonu bu.)
Gittiler, adamlar İran topraklarına girdiler. Zamanında Köroğlu'nun adamları, bir İranlı kervanı soymuşlardı. Bu adam geceli gündüzlü Köroğlu'nun yolunu beklerdi; "Acaba buralara gelmez mi?" diye.
Öyle vakti, bir dağdan inerken bir adam çıkıverdi yolun ortasına. "Tamam tamam bunlar." dedi adam, kendi kendine.
-Eyvaz koş şu adamı tut, dedi Köroğlu.
Eyvaz vardı atıyla, adamı tuttu havaya kaldırdı.
-Ne dedin oğlum, ne dedin sen?
-Efendim, burada bir bey var. Zamanında kervanını soymuşsunuz siz. Köroğlu'nun Çambıbel'den çıktığı an bize ünü geldi; "Geliyor Köroğlu" diye. Bu adamın ne kadar askeri varsa, hepsi yolun üstünde sizi bekliyor, dedi. Ben de bir gariban olarak sizi görünce; "Acaba bunlar mı?" diye düşündüm. "Köroğlu, bunlar olsa gerek dedim." diyor.
-Nerdeler oğlum?
-Efendim bir saate kalmaz varırsınız üstlerine, dedi.
-Ne yapalım baba.
-Sür atını, sür dedi.
Biraz menzile yaklaşınca adamlar yolun kenarına sağına soluna yatmışlar, Bekleye bekleye açlıktan susuzluktan mahvolmuşlar.
-Eyvaz altındaki atı doldur, hep birlikte gideceğiz, dedi.
Vallaha bir sefer koşturdular. Kırat ve al at elli kişiyi tepeledi, öldürdü. Adamlar öbür tarafa çıktılar. Ordakiler neye uğradıklarını şaşırdılar.
Eyvaz dedi ki:
-E bre baba! İki-üç günden beri kılıç kullanmıyorum, kollarım antremansız, sen bu kızları al, geride bekle, ben geri döneyim; şunlara erkek neymiş göstereyim, dedi.
-Ulan oğlum, tek başına yapamazsın.
-Yok yo...k dedi, korkma.
Geri döndü gardaş,şimdi Eyvaz bunlara saldırdı. Bir-beş demiyor.
Bir saat geçti aradan, Köroğlu yol aldı, gidiyor. Baktı ki Eyvaz yok, fakat adamlar çok. Gardaş, Eyvaz'ı araya aldılar, kılıç gürz kullanmıyorlar. Ellerinde birer tane deynek almışlar, rast gelen vuruyor. Eyvaz'ın hanımına dedi ki:
-Yuhu sen de bir yiğittsin, sen de bir bey kızısın. Şu atını çevir de, Eyvaz ne oldu, bir bak da gelsene sen.
Güllü Yasemen Hanım atıyla öteden beri bir çıktı ki, Eyvaz'ı araya almışlar, deyneklerle vuruyorlar.
-Ulan bana gel, dedi. Kimi döversiniz siz?
Gardaş bunu duyan Eyvaz bakıverdi ki, hanımı geliyor. İkisi birlikte başladılar savaşa, yarım saatte kimse bırakmadılar. Dedi ki:

DEVAMI YARIN