Bir dünya yaratıyor insan;

rüyalar, düşler, hayaller…

kimilerine veriliyor bazı roller;

dağıtılıyor umutlar…

İnanmak istedikleri hep öne geçiyor…

Sonra yarattıklarına tapınma başlıyor…

Büyütülüyor; büyüyor hayaller,

gerçekle serap karışıyor

öyle tatlı ki düşler,

ucu sonu yok ki hayalin,

dönülüyor, terk ediliyor;

kimi zaman korku oluyor gerçekler,

biraz yumuşaksa kalp;

tanışmışsa bir defa sevgiyle

amadedir çabucak inanmaya,

gönül desen;

hep görünmeyen yükseklerde;

ama hazırdır şahinlere av olmaya,

işi zaten o…

Ay ışığı benden çok hayale dost oluyor,

yıldızlar desen;

adı üstünde, olmayan yıldız

yaratmak değil mi mesleği,

mehtap; göz kamaştırmaktır işi,

geceler ki;

her bir doğruyu gizlemezler mi?

Hele o şarkılar; ruha akıtılan melankoli…

Esirdir artık akıl hayale,

köledir yarattığı,

gerçek olmayan sevgiliye

gerçek olsa da kılavuzu gönüle…

Geceler haramdır sabah olmaz,

uykular korkudur;

hayaller kaybolur, ya rüyalara gelmezse?

Artık;

acılar zevk verir, sevgili; hayır! Yok derse,

mutluluk bakışlarındadır onun,

tebessümü umuttur,

kaş çatışı karalar bağlamaktır hayata

senin değildir artık ruhun,

istemesen de her çırpınışta,

gönüllüsündür kollarına tutunmaya,

sürer gider

gel-gitler

kimi gün isyanlarda

kimi gün sevdalardadır

aşka tutulan…

Ama bazen ortaya çıkar korkulan;

ulu dağlar birer küçük tepe,

heybetli görülen akarsular birer ırmak,

nefes aldığım, hayat veren o güzelim ormanlar

heyhat ağlıyorum; meğer birer serap!

Bir gün önce semalarda süzülen kanatlı meleğin,

ne işi vardır yerlerde?

Efsun bozulmuş,

sevda sisli bir rüyada ölmüştür…