Evlat… Sadece bir can değil, bir canın içinde bin can taşıyan mucizedir.

Anne olduktan sonra hayat ikiye ayrılır: evlat gelmeden önceki hâl ve geldikten sonraki değişim. O küçücük eller ilk kez parmağını tuttuğunda anlarsın; artık kalbin bedeninin dışında atıyor…

Evlat demek; uykusuzlukla barışmak, yorgunluktan şikayet etmeden sabahlamak demektir. Küçük bir gülümsemesiyle bütün dertleri unutmaktır. Sırf bir "Anne!" deyişiyle kalbinin yeniden can bulmasıdır.

Büyürken gözlerinin önünden geçer her şey: İlk adımı, ilk kelimesi, ilk ateşi, ilk okul günü… Sonra yavaş yavaş hayata karışır. Ama bilirsin ki, nereye giderse gitsin senin dualarının gölgesindedir.

Evlat bazen sevinç, bazen imtihan olur. Ama ne olursa olsun, her hâliyle kalbinde ayrı bir yer tutar.

Onun iyiliği için susarsın, fedakârlık edersin, kendini unutursun…

Çünkü evlat sevgisi, karşılık beklemeden yapılan en büyük yatırımdır.

Ve bir anne için en büyük huzur şudur:

"Evladım iyi olsun, mutlu olsun, Allah yolundan sapmasın… Gerisi gelir."