Geçen haftadan itibaren felsefik konuları da köşeme taşıyarak biraz değişik bir tarzda makale yazmaya başladım.

Makalelerimi yakından takip edenler, bu tür yazıların anlaşılmasının zorluğundan bahsederek, "Biraz felsefeye kaçmamış mısın?" diyerek eleştirilerini dile getirdi.

Sivil Toplum Kuruluşları (STK) ve sivil toplum ilişkileri konusunda Yüksek Lisans yapmış, günümüzde de yaşadığımız "Büyütülmüş Gerçekler" konusunda kafa yormuş bir gazeteci olarak, bu hafta da "Küçümsemek" konusunda, akademik hocalarımın da affına sığınarak bir hikâye ile konuya girmek istiyorum.

Üniversite yemekhanesinde bir öğrenci, tüm masalar dolu olduğu için gidip bir hocasının veya akademisyenin olduğu masaya oturur. Hoca kaşlarını çatarak; "Öküzler ve kuşlar aynı masada oturamaz" der.

Öğrenci ise gülümseyerek; "O zaman ben uçuyorum" cevabını verir.

Bu cevap hocasını sinirlendirir. Sınav zamanı geldiğinde, aynı hoca bu öğrencisini geçirmemek için elinden geleni yapar. Fakat, öğrenci tüm soruları eksiksiz ve mükemmel bir şekilde cevaplar.

Bunun üzerine hoca, "Sana son bir soru soracağım?" der ve soruya geçer. "Yolda yürürken iki çuval bulduğunu hayal et. Birinde akıl, diğerinde para var. Hangisini alırsın?" diye sorar.

Öğrenci hiç düşünmeden; "Para olan çuvalı seçerdim" der. Hocası biraz da kibirle; "Ben akıl olanı seçerdim" deyince, öğrenci tebessüm ederek cevaplar ve "Normal. Kimde ne eksikse onu seçer".

Bu cevap karşısında deliye dönen hoca, öğrencinin not defterini eline alıp içine büyük harflerle “ÖKÜZ OĞLU ÖKÜZ" yazar.

Öğrenci, deftere bakmadan odadan çıkar ve bir dakika sonra kapıyı aralayıp şöyle der: "Sevgili hocam not defterime İsminiz ve Soyisminizle imzalamıṣsınız ama notumu yazmayı unutmuşsunuz".

Kıssadan hisse... Siz, siz olun karşınızdaki kişi veya kişileri hiçbir şekilde veya hiçbir zaman küçümsemeyin.

Lafı da bu hikâyeyi unutturamamak adına bu haftaki makalemi burada noktalarken; siz değerli takipçilerime ve okurlarıma sağlıklı ve mutlu günler dileyerek Allah'a emanet ediyorum.

Kalın sağlıcakla...