Bu yazımda içimi dökmek istedim. Bugün 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk bayramının çoşkusu vardı içimizde. Gün çok güzel başlamıştı, ülkenin dört bir tarafında bayram kutlanıyordu. Fakat saat 12.50 sularında İstanbul’da şiddetli bir deprem meydana geldi. Ben İstanbul’dan kilometrelerce uzaktayım. Fakat nerede acı olsa, korku, kaygı olsa nerede bir keder olsa kalbim orada atıyor. Korkuyorum, çok korkuyorum. Herkesin bir parçası İstanbul’da. Sevdikleri, kardeşleri, anne ve babaları, kuzenleri, arkadaşları… 6 Şubat depreminin üzerinden henüz 2 yıl geçmişken insanın kalbi bir felaketi daha kaldıramaz gibi geliyor. Bu ülke bir felaketi daha kaldıramaz. Tüm kalbimle dua ediyorum, bugünkü deprem beklenen büyük deprem olsun ve bu son olsun. Ülkemdeki herkes huzurlu olsun. Güneş batınca yatağa girmeye hazırlanırken kaygıya kapılmalarımız son bulsun. “Depreme uykuda yakalanırsam” endişesiyle sabaha kadar nöbet beklemelerimiz son bulsun. Sürekli felaket senaryoları kurmalarımız son bulsun. Yorgun gözlerle günün aymasını beklemelerimiz son bulsun.

    Bugün 23 Nisan’dı fakat neşeyle dolamadı insan…