Türkiye’de tarım ve hayvancılık her geçen gün biraz daha can çekişirken, bir darbe de Kangal ilçesinden geldi. Yedi köyün ortak yaylası olan, binlerce hayvanın otlatıldığı Karaseki Düzü, sessiz sedasız bir kararla mera olmaktan çıkarıldı. Yaklaşık 100 bin dönümlük alanın statüsü “ham toprak”a çevrildi. Şimdi o alan, Suudi Arabistan merkezli bir şirketin güneş enerjisi santraline ev sahipliği yapmaya hazırlanıyor.

Evet, yanlış duymadınız. Türkiye’nin enerji açığını kapatmak için kendi köylüsünün yaşam alanı başka bir ülkenin şirketine devrediliyor. Üstelik bu kararın arkasına yıllar önce TSK’nın mühimmat imha sahası bahanesi de iliştirilmiş. Ne güzel bir kılıf, değil mi?

Burası sadece bir mera değil. Tarım ve Orman Bakanlığı’nın 2021-2030 Ulusal Bozkır Koruma Strateji Planı’nda “koruma öncelikli” olarak tanımlanmış bir alan. Aynı zamanda “Natura 2000” ağında yer alan bir ekosistem. Devletin bir kurumu bu alanı koruma altına alıyor başka bir kurumu ise yatırım için kapısını sonuna kadar açıyor. Hangisine inanalım?

Hayvan üreticileri haklı olarak isyan ediyor: “Bu mera giderse hayvancılığı sürdüremeyiz.” Ama kim dinliyor? Gözler yatırımda, kulaklar ise sermayede. Köylünün sesi yine kimsenin umurunda değil. Zaten son yıllarda sık sık karşılaştığımız bir tablo bu: Üretimi bitir, dışa bağımlılığı artır, sonra da 'yerli ve milli’ nutukları at.

Enerji yatırımı elbette önemlidir. Ancak bir ülke kendi üreticisini, kendi köylüsünü hiçe sayarak enerjiye ulaşmak istiyorsa burada ciddi bir yönetim sorunu vardır. Karaseki Düzü örneği Türkiye’de tarım ve hayvancılığın neden bu kadar zayıfladığını bir kez daha gözler önüne seriyor.

Mera, sadece otlak değildir. Bir köyün geçimi, bir kültürün devamı, bir ekosistemin dengesi demektir. Ama belli ki bu gerçekler Ankara’daki bazı masalara fazla uzak.

Şimdi soralım:

Enerjiye karşı değiliz ama neden bedelini hep köylü ödüyor?

Koruma altındaki alanları kim neye göre yatırıma açıyor?

En önemlisi de şu: Bu ülkenin meraları, enerji politikalarının kurbanı mı olacak?

Karaseki Düzü, bu soruların yanıtını bekliyor. Ama o yanıtlar gelene kadar, olan yine köylüye, üreticiye ve doğaya olacak.