Dün yayımladığımız “Siyasi Referansla İşe Girdi! Mesai Saatleri İçinde Parti Programında Alkış Tuttu” başlıklı haberin ardından telefonum susmadı. Kimi arayan “kim bu?” diye merakını gidermek istedi, kimi de “tanıyoruz zaten” diyerek tepki gösterdi.

Bu haber, bir kişi üzerinden gündeme gelmiş olabilir. Ama isterdim ki sorun tek kişiyle sınırlı olsun… Oysa elimde benzer örneklerden oluşan kabarık bir liste var.

Haberin ardından rahatsız olanlar çıkmadı mı? Çıktı elbette. Hatta işi öyle bir noktaya taşıdılar ki haberin kaldırılması için gazete idarecilerini bile aradılar. Doğruyu yazmak, gerçekleri ortaya koymak bu şehirde neredeyse ayıplanır hale geldi!

Sivas’ta yıllardır aynı manzarayla karşılaşıyoruz. Liyakat yok, adalet yok. Ama koltuk çok... Hak etmeden, siyaseten görevlere getirilen kalabalık bir ekip var. Çoğu, çalışmak bir yana kendilerine altın tepside sunulan işlere bile gitmeden maaş alıyor. Yetmedi, bu tepsi aile boyu ikram ediliyor! Eşler, akrabalar… Herkes için hazır bir makam bulunuyor.

Bu noktada altını çizmem gereken bir şey var. Bu hastalık tek bir partiye özgü değil. Ancak isminde “adalet” geçen bir partinin bu tabloya sebep olması, ironiyi daha da ağırlaştırıyor. Çünkü bu tablo, adaletle değil tam aksine torpille, kayırmacılıkla ve çıkar ilişkileriyle açıklanabilir.

Kusura bakmayın ama Sivas birilerinin babasının çiftliği değil. Bu memlekette yıllarca okuyup, çabalayıp iş bulamayan onca genç varken siyasilerin yanında el pençe divan duranların “iş sahibi” olması vicdanları kanatıyor. Üstelik işe gitmeden, mesai saatinde parti programlarında alkış tutmak da işin tuzu biberi!

Unutmayın! Bu devran böyle gitmez. Birileri bu tabloyu yüzünüze vuracak. Birileri sizi utandıracak. Birileri bu gerçeği kayda geçecek.

Son bir not daha! Habere konu olan şahıs Sivaslı bile değil! Bu şehirin çocukları iş bulamazken, dışarıdan gelenlerin sırf dalkavuklukla iş kapması hangi vicdana sığar?

Hak yemekten, kul hakkına girmekten çekinmeyenler… Bu vebali ne bu dünyada ne öteki dünyada ödeyemezsiniz!