Gazeteciliğin temelinde kamuoyunu bilgilendirmek yatar. Bizler de bu sorumluluğun bilinciyle, Sivas’ta yaşanan gelişmeleri, yatırımları, eksiklikleri, hatta yanlışları zaman zaman haberleştiriyoruz. Her şey yolundaysa, olumlu haberlerimiz memnuniyetle karşılanıyor. Ancak iş eleştiriye geldi mi, anında “niyet sorgusu” başlıyor. Gazeteciliğimiz tartışılıyor, ithamlar havada uçuşuyor.

Geçmiş yıllarda durum böyle değildi. Kurum müdürleriyle iletişimimiz güçlüydü. Bir telefonla bilgi alır, haberimizi sağlam temellere oturturduk. Şimdi ise kamu kurumları adeta sır küpüne dönüşmüş durumda. Ne yaptıklarını ne planladıklarını biliyoruz, ne de bir açıklama alabiliyoruz. En iyi ihtimalle, birkaç cümlelik bir sosyal medya paylaşımı ya da otomatik bir basın bülteni.

Oysa olması gereken belli! Eleştirel ya da gündem oluşturan bir haberin ardından ilgili kurumdan açıklama gelmesi gerekir. Kamuoyunun beklentisi de budur. Ama maalesef “tıkanıklık” burada da sürüyor. Ne bir açıklama ne bir düzeltme. Sadece sessizlik. Ardından ise dedikodu mekanizması devreye giriyor. Kapalı kapılar ardında fısıltılar dolaşıyor: “Yalan haber, maksatlı yazı…” Cevap vermek yerine itibarsızlaştırmak daha kolay geliyor anlaşılan.

Bir başka çelişki daha var! Güzel bir haber yaptığınızda “işini iyi yapan gazeteci”, ama eleştiren bir haber yaptığınızda “karalayan gazeteci” oluyorsunuz. Oysa kişi aynı kişi, yöntem aynı yöntem. Haberi yazmadan önce çoğu zaman ilgili kurumu arayıp bilgi almaya çalışıyoruz. Ama bilgi yok. Sonra haber yayınlandığında, “Keşke bize de sorsaydınız,” deniyor. Ne garip değil mi?

Sormak gerekiyor! Bu sessizlik neyin sessizliği? Kamuoyunu bilgilendirmekten kaçınmak ne zamandan beri yönetim anlayışının bir parçası oldu? Şeffaflık, hesap verilebilirlik sadece konuşulduğu yerde anlam ifade etmez, icraatla da desteklenmelidir.

Sivas halkı, şehirde olup biteni sadece sosyal medya gönderileriyle öğrenmemeli. Kurumlar, gazetecilerle savaşmak yerine iş birliği yapmalı. Çünkü bizler toplum adına soruyoruz, toplum adına yazıyoruz.