Hepimiz yolcuyuz bu dünyada. Bugün varız ama yarının ne olacağını bilmiyoruz. Bunu bilmeyenimiz yok, ama sürekli bir şeylere sahip olmak için sadece dünya işleriyle meşgul olunduğundan çoğu zaman dünyaya geliş gayesi, hayatın gerçek anlamı unutuluyor ne yazık ki!...

*

Bununla ilgili bir çoğumuzun duyduğu bir kıssayı hatırlamakta yarar var diye düşünüyorum.

*

Bir gencimiz hayatı daha iyi tanıyabilmek ve anlamayabilmek için sırt çantasını alarak dünyayı dolaşmaya karar verir.

Bu genç, gezdiği ülkelerden birinde ünlü bir bilgeyi ziyarete gider. Gezgin genç, bilgenin yaşadığı evde, tüm duvarların kitaplarla kaplı olduğunu fark eder. Fakat evi dikkatle gözden geçirdikten sonra, yerde bir kilim, duvar dibinde yatak olarak kullanılan bir sedir, ortada ise bir masa ve sandalyeden başka evde hiçbir eşyanın olmadığını görür ve merakla sorar:

"Neden hiç eşyanız yok? Koltuklarınız, kanepeleriniz, büfeleriniz, onlar nerede?"

Bilge, bu soruya karşılık olarak kendi bir soru sorar gezgin gence;

"Senin de yalnızca, sırtında taşıdığın küçük bir çantan var, yavrum" "Peki, senin eşyaların nerede?"

Gezgin genç, kendini savunurcasına cevaplar bu soruyu:

"Ama görüyorsunuz, ben yolcuyum." Ünlü bilge, hak verircesine güler ve ekler "Ben de öyle, yavrum, ben de öyle."

*

Farkında olsak da olmasak da şu geçici dünyada elimizdeki hiçbir şey bize ait değil!.. Tuttuğumuz yoldan, yürüyüşümüzden velhasıl her şeyden sorguya çekileceğiz. İmtihanımız bir yol ve tercihlerden ibaret. Bu nedenle geçen günlerin, yılların borçlarını zamanında ödemeli, ağızdan çıkan sözlerin, dedikodu ve gıybetlerin, ellerin yaptığı işlerin, yürünen yolların, kulaktan beyne ve kalbe ulaşan her bir sözün, ebedî alemde istenecek her şeyin hesabı şimdiden inceden inceye yapılmalıdır. Yaşanan her günün muhasebesi yapıldığında, sorumlusu olunan her şeyden de aklanıp temize çıkılması da önemli elbette!.. Dolayısıyla zamanın her anını güzel ve faydalı anlar ve anılarla geçirmek dakikaları, günleri, hayatı daha anlamlı hale getirmek için çabalamak gerek.

Hep söylenir ya “Hayatın en büyük trajedisi, çok çabuk yaşlanmamız, ama çok geç akıllanmamızdır.” Bu nedenle insan zaman zaman bir nefis ve vicdan muhasebesi yapmalı ve dürüstçe, mertçe yüzleşmeli hatalarıyla, günahlarıyla...Kusurlarını bilmeli, kabul etmeli ve düzeltmeli bir an önce kendini. Belki de son fırsattır diyerek düşünmeli ve her günün ayrı bir nimet olduğunu bilerek yaşamalı, hayatını bir daha gözden geçirip yeniden değerlendirmelidir.

İnsan, belli bir ömür yaşamak üzere dünyaya gelmiştir. O halde dünyasını da ihmal etmemelidir. Dürüstçe çalışmalı, helâlinden kazanmalı, güçlü olmalı, veren el olmalıdır. Ancak, ebedî âlem için de çalışmayı asla ihmal etmemeli, vaktin değerini, elindeki tek sermaye olan ömrün kıymetini de çok iyi bilmelidir.

Her şeyin eksiksiz olması için kişinin kendini paraladığı bu güzel dünyanın onca nimetinin bu dünyada kalacağı da asla unutulmamalıdır. Bu yüzden bir yolcu olunduğu akıldan çıkarılmadan bir yolcu gibi yaşamalıdır hayatı. Gidilecek yere göre de gerekli hazırlıklar zamanında yapılmalıdır.

Nihayetinde herkes yolcu ve giderken kimse yanında bir şey götüremeyecek. O yüzden hayatın anlamı paranın, malın, mülkün çok olmasına değil, hayatın doğru ve her anının fark edilerek yaşanabilmesindedir… Dünyanın sunduğu her şeyi kendine istemeyen, paylaşabilen, kalp kırmadan, gönül incitmeden, fani dünyada hoş bir seda bırakmak için yaşayanlardan olmak dileğimle…