Bugün geçmişten yazıyorum size. Defterlerimi, kâğıtlarımı kurcaladım ve bugün bu mektubumu sizinle paylaşmak istedim.

    “İnsanlar görmek istemiyorlar. Görmek istedikleri şekilde boyanmış perdelerden bakıyorlar hayata, insanlara, olaylara, durumlara. Kendi doğrularından oluşan dünyalar kurmuşlar kafalarında ve başkalarının doğrularını kabul etmiyorlar. Herkesi kendilerine uydurmak istiyorlar. Bu dünyanın geçici olduğunu bilen; iyiliği, sevgiyi, saygıyı bol bol veren insanları sanki bunları yapmak zorundalarmış gibi görüp “hep bana hep bana” yapıyorlar. Her şeyleri tolere edilsin istiyorlar. Karşı taraf, kendisinin kullanıldığını hissedip “önce ben”deyince de “o değişti”diyorlar. Hatalı da olsalar suçlu da olsalar kendi kafalarındaki mahkemede suçu karşı tarafa yüklüyorlar. Kısacık bir an için bile dönüp kendilerine bakmıyorlar. Kendilerini mükemmel kabul ettikleri için “ben haklıyım”havalarındalar. Oysa herkes sıradan insan. Onları güzel gören, bakan gözlerimiz. İnsan, çok anlam yüklediği bir şeye gözündeki perde kalktıktan sonra baktığında onun sıradan olduğunu fark eder. İnsan için de bu böyle. Birini çok sevsek de hatasını kabul etmeyi bilmiyorsa, daima kendini haklı buluyorsa, o sevgi bir gün ölür. O tarz insanlar kendilerinen başkasını sevmiyor zaten. O ilişkiyi ayakta tutan, karşı tarafın içten içten sürekli şans vermesi. Kimse hatasız olamaz. Ama hatayı telafi edecek, her şeyi değiştirecek güçlü bir koz var, sevgi. Birbirimizi sevsek, konuşabilsek, dinleyebilsek, “sen de haklısın”diyebilsek zoru kolaylaştırabileceğiz.

    Uzun lafın kısası, karşımızdaki kişinin değiştiğini düşünüyorsak, gerçekten anlamak isteyerek sormalıyız, sorun nedir? Kendimizi sorgulamalıyız, birbirimizle konuşmalıyız, hata bizdeyse, fark edip o hataya bir daha düşmemeliyiz.”

    Mektuba tarih atmamışım ama sanıyorum 2023 yılında  yazmıştım. O zamandan bu zamana değişen hiçbir şey yok.