İnsan, tiyatro oyuncusu gibidir. Sahne ise hayatın ta kendisidir. Sahneye bir kostüm ve maskeyle çıkar, rolünü oynar. Gün sonunda perde kapandığında kendisiyle baş başa kalır.

   Yüzündeki tebessümü görenin kendisini mutlu sandığı insan, aslında içinde duygu karmaşasıyla yaşıyordur. Sebepsiz fırtınalar geriliyordur içinde. Sebepsiz değildir aslında. Yaptıkları, yapmadıkları, yapamadıkları, sebep oldukları yüzünden duyduğu suçluluğun gürültüsüdür belki de. Affedemediği kişilerin yükünü taşımasının acısıdır belki de. Gece başını yastığa koyduğunda dünü film şeridi gibi geçer gözlerinin önünden. Tekrar tekrar başa sarar anları, o an söyleyemediği şeyleri sıralar birbiri ardınca. “İş işten geçti” derin nefesini alır ve kendini uykunun sıcak kollarına bırakır. Uyku, kendisini hayattan soyutladığı için arası iyidir uykuyla insanın. Sabah uyandığında hiçbir şey değişmemiştir. Ancak hayatta görevi vardır. Giyinir, saçlarını tarar, aynaya son kez bakar ve askıdan neşe maskesi alıp takar. Mutlu rolünü o kadar güzel oynar ki herkesi mutluluğuna hayran bırakır. Oysa o biliyordur ki en mutlu anında attığı kahkahası havada kalıyordur. İçindeki fırtınaya kapılıyordur.

   Ön yargılar vardır bir de tabii. İnsan, acıdan delirdiğinde herkes onun delirmesini görür. Acısını bastırmak için dans ettiğinde mutluluktan havalara uçtuğunu sanır. Hayat tiyatrosunun başrol oyuncusu olan insanı alkışlar hatta. Perde kapanır; insan, kendisiyle, yalnızlığıyla, geçmişiyle, hayatla baş başa kalır.