Yalnızlık dediğimiz şey nedir? Hayatımızda karşı cins olmaması mı? Kimsesiz olmak mı? Arkadaşsız olmak mı? Etrafın kalabalıkken hissettiğin duygu mu?

     Bir tercih edilmiş yalnızlık vardır bir de yalnız hissetme vardır. Tercih edilmiş yalnızlık harika bir şeydir. Kendinle baş başa kalırsın, düşünürsün, kitap okursun, müzik dinlersin, hayatını tek başına yaşarsın. Tüm bunları yaparken yalnızca mutlu olursun.

     Yalnız hissetmek ise hep söylediğimiz gibi, anlaşılmamamız, fark edilmek isteyip fark edilmememiz, etrafımız kalabalık olsa da sesimizi kimsenin duymamasıdır. Hayatınıza resim olarak baktığınızda kendinizi oradaki figüran gibi hissedersiniz. Varlığınızın kimse için önemi yoktur. İşte o yalnızlık o kadar korkunçtur ki zehirli bir sarmaşık gibi insanı esir alır, öldürebilir de. En başta söylediğimiz gibi, insanın yalnız hissettiği zaman, olduğu hâliyle kabul edilmediği zamandır.

      Biz fiziksel acılara ruhsal acılardan daha önem veriyoruz ama aslında insanın ruhu incindiğinde, ağrıdığında vücuduna yansıyor.

Ware şöyle diyor:

   “ Modern toplumda fiziksel sağlığı tedavi etmekle, ruhsal ve duygusal sağlıkla aralarında bir bağlantı olduğunu fark etmek arasında bile büyük bir uçurum var. Bu ihtiyaçlar birleştirilip bir insanın yolculuğunu tüm yönleri tedavi edilirse ölmekte olan kişi son haftalarına ya da son günlerine gelmeden kendi içindeki birçok şeyle barışabilir.”

    Hayatın matematiğini insanın matematiğinin önüne koyuyoruz. Oysa kendisi çözülmemiş bir problem olan insan hayattaki problemleri nasıl çözebilir ki? İnsan kendini çözebilmesi, ruhundaki kördüğümleri açabilmesi için yine insana ihtiyaç duyuyor bazen. Bunu yapmak ise insanların sandığı gibi zor bir şey değildir. Karşımızdakini yargılamadan dinlemek onun karanlık zihnine ışık tutmaya yeter. Ruhundaki ışıkları sönen insan için artık yaşamın bir anlamı yoktur. Ancak bir kişi dahi onu anladığı vakit o ışık onu hayata yeniden bağlar. Bazen insanı bir kişi anladığında tüm dünya onu anlayabilirmiş gibi hisseder insan.