Yol ve yolculuk insanın alınyazısı … Bir fısıltı gibi düşer kulaklarına insanın, ne var ki her yürek o fısıltıyı bambaşka bir ezgiyle duyar. Kimi zaman bir bebeğin gözlerinde belirir hayat, henüz dile düşmemiş bir duanın masumiyetiyle; kimi zaman da bir vedanın ardından gözyaşıyla sulanmış bir hatıra olarak. Her birimiz bu cihana bir nefeslik ömürle geliriz, toprakta bir iz, gökte bir niyaz bırakırız ardımızda. Gel gör ki ne yapsak da ne kadar uğraşsak da öyle bir vakit gelir ki söz tükenir, eller yana düşer, gözler ufka dalar. Ve işte o an, kaderin sessiz, fakat hikmetli dili dile gelir.

Bu kısa hayat yolculuğu, sabah vaktinde pencereye düşen o ilk, narin ışık gibidir … Annenin duasında başlar bu yürüyüş, babanın omzunda tutunur hayata. Ve zaman ilerledikçe, anlaşılır ki bu âlem ne sırf sevinçtir ne de hep hüzün. Her sevinç bir vedanın eşiğindedir, her doğuş bir ayrılığa gebedir. İnsan büyür, serpilir, ama kalbinin bir köşesinde hep çocuk kalmak ister. Her sabah, kader yeni bir perde açar mı diye bakar umutla. Oysa kader, bir bakışın ardında gizlidir bazen, bazen susan bir sözün içindedir ya da tam vaktinde gelen bir kelamda saklıdır.

İnsanla insanın arasındaki bağ, pamuktan da incedir, kılıçtan da keskindir. Bir çift göz, nice hikâyelerin başlangıcı olur. Bir elin sıcaklığı, yılların yoldaşı kılar insanı. Ve bir sesin içtenliği, kalbin en hassas teline dokunur. Ne yazık ki, en çok sevdiklerimizi incitiriz bazen. En çok kıymet verdiklerimizi unutuveririz. İşte o vakit, fark edilmeyen bir el dokunur yüreklere. Yollar ayrılır, kelimeler susar. Ne dil konuşur ne gönül suskunluktan kurtulur. Çünkü sevmek bazen yetmez, kalmak da her zaman mümkün olmaz. Kimi ayrılıklar vardır ki, kaderin kalbe çizdiği görünmez bir nakıştır. Sessizce yaşanır, fakat asla unutulmaz.

Hayat, kimi zaman bir tüy kadar hafif gelir omuzlara, bir tebessümle dağılır dertlerin hüznü. Ama bir başka dem, bir kayıpla ağırlaştırır nefesleri. Yine de yürür insan, çünkü umut, Rabbin kalbe üflediği en güçlü nefes, en sabırlı tohumdur. Vakti gelince filiz verir, hiç beklenilmeyen bir anda gönülleri çiçeklerle donatır. O da kaderin bir gerçeğidir. Ne vakit açacağı da ne vakit solacağı da İlahi hikmetin sırrındandır. Bilakis, gönlün neyi fısıldarsa, nasibin oraya yönelir. Belki de asıl mesele, varmak değil; o yolda kim olduğundur. Ve her adım, hayatla birlikte insanı da olgunlaştırmaya devam eder.

İnsan, iyi ya da kötü tüm yaptıklarının karşılığıyla bazen hemen, bazen yıllar sonra karşılaşır. Bir söz, bir vefa, bir ihmal... Zamanla yankılanır hepsi, hayatın aynasında tek tek görünür. Zira hayat, unutmayan bir muallimdir. Kaybı tattırır ki değeri bilinsin, sabrı öğretir ki hikmet anlaşılsın. Ve usulca koyar önümüze: “Hiçbir şey boşuna değildir.” O sebepledir ki, bazen bir kalbi kırmamak için, bazen bir yolu tamamen kapatmamak içindir.

Ve nihayet... Hayat denilen süreç, engebeli bir coğrafyada kendi yolunu bulmaya çalışan ve yatağında akan sabırlı bir nehir gibidir. Önüne çıkan taşları, derin uçurumları, zamanın cilveli kıyılarını sabırla aşar. Çünkü bilir ki menzili deryadır. Yolu alınyazısıdır... ve her yaşanacak şey ne bir nefes erken gelir ne bir adım geç kalır. İnsan çabalar, sever, düşer, kalkar, affeder... Nitekim her şey, nihayetinde yerini bulur. Son sözü kader söyler, evet. Ama bu, insanın çaresizliği değildir.

Zira hayat, hayal ettiğimiz gibi değil, yüreğimizin taşıyabildiği kadar yürür bizimle, taşıyabildiğimiz kadarıyla...