Yer yüzü sessiz, gök yüzü şaşkın!

Bu nasıl bir duygu seli böyle?

Kalpleri silme doldurdu aşkın,

Söyle Yâ Râb, dermanımı söyle!

 

Düş bahçemde daim bahar oluyor,

Çiçekler yalnız senin için açar!

Rabbanî kokusun sendan alıyor!

Kuşlar senin sevincinle uçar!

 

Seni anlatmaya övgüler yetmez!

Akıl, Ekber’liğe şahitlik eder!

Kalbimize hoş geldi, asla gitmez!

Yok olsun artık ruhta, hüzün-keder!

 

Doğanın duvağında hüzün saklı,

Ruh, ateşin alazında yanıyor!

Yitirmiş bilinci, kaybetmiş aklı,

Kendini Ahret-alemde sanıyor!

 

Oytan, saf bir aşk seline kapılmış,

Barış rüzgârı engeli aşıyor!

Ferman, büyük Hükümdarca yapılmış!

Sevgi gönüllerden dolup taşıyor!