İslâm´da şahitliğe büyük önem verilmiştir. Gerektiğinde şahitliği yerine getirmek dinî bir görev ve farz, şahitlik yapmamak veya yalancı şahitlik yapmak ise büyük günahtır.
Yalancı şahitlik; doğruyu söylememek, yalan-yanlış şeyler söylemek suretiyle adaletin doğru şekilde tecelli etmesinin engellenmesi; haklı olan tarafın haksız çıkarılması ve bu suretle kul hakkının geçmesine sebep olunmasıdır. Tanrı huzurunda bu büyük bir günahtır ve Cenab-ı Allah´ın, kendisinin affetmeyeceği, ancak helâlleşmek ve tövbe etmek suretiyle mağdur olan kişinin affedebileceği veya affedilmesine vesile olabileceği bir günahtır.?Ey iman edenler, kendiniz, ana-babanız ve yakınlarınız aleyhlerine de olsa, Allah için şahitlik yaparak adaleti titizlikle ayakta tutan kimseler olun? Allah yaptıklarınızdan hakkıyla haberdardır ? (Nisâ,4/135). ?Onlar yalan yere şahitlik etmeyen, faydasız boş bir şeyle karşılaştıkları zaman, vakar ve hoşgörü ile geçip gidenlerdir.?( Furkan,25/72)
Dinimizde yalan söylemeye şu üç yerde izin verilmiştir:
1- Zulüm veya haksızlığa uğrayan birinin can, mal veya namusunun zarardan kurtarılması,
2- Dargın olan karı-kocanın veya iki kişinin barıştırılması,
3- Harpte düşmanın yenilmesi,
amaçlarıyla yalan söylenebilir. Bunlardan başka hiçbir konuda yalan söylemeye, yalan yere yemin etmeye izin verilmemiştir. Şayet bilmeden böyle bir duruma düşmüş isek hatamızı anladığımız zaman hiç beklemeden günahlarımızı bağışlaması için Allah´a tövbe etmeli, üzerimizde kul hakkı var ise hak sahipleriyle dünyada iken helalleşmeliyiz.
Yalancı şahitlik ederek, en büyük zarar, şüphesiz ki, yanıltılmış olan adalete verilmektedir. Çünkü yalancı tanıklık sonucunda haklı haksız, haksız da haklı çıkarılmakta ve adalete güven kaybettirilmektedir. Diğer taraftan, haklı çıkarılan ve fakat esasında haksız olan tarafın büyük bir kul hakkı günahı altına girmesine de sebep olunmaktadır. Bu da, Cenab-ı Allah´ın affetmediği, ancak kul hakkını kaybetmiş olan şahısla helalleşmek suretiyle önlenebilecek bir günahtır.